Wracamy do tragedii w Bielsku-Białej. Czarne owce są wszędzie…

Piotr Sz., były funkcjonariusz bielskiej Straży Miejskiej, podejrzany o zamordowanie swojej ciężarnej żony, okazał się człowiekiem niegodnym noszenia munduru. Chwilę po tym, jak okazało się, że wszystkie tropy w związku z zabójstwem prowadzą właśnie do niego, na strażników miejskich wylała się fala hejtu. O tym czy słusznie i jak sobie z tym poradzili, Kuba Jarosz rozmawia z Grzegorzem Gładyszem, komendantem Straży Miejskiej w Bielsku-Białej.

– Jak pan i pańscy podwładni przyjęliście wiadomość o tym, że ktoś, kogo uważaliście przez lata za kolegę z pracy podejrzany jest o najcięższą ze zbrodni?

– To był z pewnością wielki szok i niedowierzanie, dosłownie. Z czymś takim nie da się oswoić w parę minut, godzin, czy nawet dni. Pewnie nigdy.

– Potrzebna była jakaś pomoc, rozmowa z pana podwładnymi?

– Tak. Skorzystaliśmy z pomocy psychologów, którzy tłumaczyli, jak radzić sobie z emocjami w takich chwilach.

– Bezpośrednio po tym, jak do opinii publicznej przedostała się informacja o tym, że podejrzanym jest strażnik miejski, w portalach społecznościowych zaroiło się od hejtu. Nie bał się pan puszczać wówczas ludzi na ulicę? Do zakładania na przykład blokad?

– Będę z panem szczery. Poprosiłem komendanta policji, aby przez jakiś czas policjanci wyręczali nas w niektórych sytuacjach, gdzie konieczne były interwencje. Nie chciałem dopuścić do sytuacji, kiedy strażnicy mogliby doświadczyć agresji słownej czy fizycznej.

– Nadal tak jest?

– No cóż… Emocje znacznie już opadły, chociaż incydentalne przypadki okazywania niechęci jeszcze się zdarzają. Ale wiele jest też sytuacji, gdzie ludzie wykazują zrozumienie. W końcu nie można winić całej instytucji za czyn jednego pracownika.

– Pomimo szoku i niedowierzenia, jak pan wcześniej wspomniał, zachował pan na tyle racjonalizmu, że z miejsca zwolnił pan Piotra Sz. z pracy.

– Tak, to było jedyne rozsądne rozwiązanie w tej trudnej sytuacji. Nie mogłem dopuścić, jako komendant, do tego, aby przez kolejne miesiące, gdy toczyć się będzie postępowanie, a później proces, Piotr Sz. był wymieniany jako wciąż zatrudniony funkcjonariusz Straży Miejskiej. Z pewnością miałoby to zły wpływ na morale załogi i wizerunek służby.

– Niemniej został on mocno nadwątlony. Da się go w ogóle odbudować? Macie chyba pecha, biorąc pod uwagę chociażby skandal z poprzednim komendantem.

– W każdym środowisku trafiają się czarne owce. Czy to jest wina akurat danej grupy zawodowej? Nie powiedziałbym. Tak się po prostu złożyło. Na wizerunek pracujemy tutaj wszyscy każdego dnia, codzienną służbą i mam nadzieję, że bielszczanie to doceniają.

– Chyba nie wszyscy, bo wśród części z nich odżyła chęć nawoływania do zlikwidowania was.

– Mamy wolność słowa, każdy może więc wyrażać swoje myśli. My robimy po prostu to, do czego zostaliśmy powołani.

– Zakładacie blokady i wkurzacie kierowców.

– Wkurzamy, jak pan łaskaw był to określić, tylko tych, którzy łamią przepisy. Reszta co do zasady wyraża zadowolenie i większość mieszkańców tego właśnie oczekuje. A jeśli chodzi o to, co robimy, to zakres działalności Straży Miejskiej jest znacznie większy. Jest cała sfera działań związanych z ochroną chociażby środowiska naturalnego. Mamy ekopatrol, pogadanki z dziećmi i młodzieżą szkolną, obsługujemy cały monitoring miejski, patrolujemy ulice i pomagamy w tym względzie policji. W zimie zajmujemy się osobami bezdomnymi, a kierowcom, którzy mają problemy z uruchomienie pojazdu w niskich temperaturach śpieszymy z pomocą. Mamy co robić.

– Rozumiem, że jesteście miastu potrzebni. Czy tak?

– Najtrudniej być orędownikiem we własnej sprawie. Każda ocena może być obarczona zarzutem braku obiektywizmu. Ale czy mógłbym powiedzieć, że nie? Oczywiście, że jesteśmy potrzebni. I świadczą o tym chociażby liczby. Ponad dziesięć tysięcy interwencji rocznie. Każdego roku o kilkaset więcej. Działamy więc coraz szybciej i skuteczniej.

– Ale nie potraficie się tym chwalić. Taka policja ze wszystkiego potrafi zrobić wydarzenie. A o was głośno jest wtedy, jak funkcjonariusz dokonuje zbrodni.

– To trochę złośliwe porównanie. Public relations jest niewątpliwie istotnym aspektem działania każdej instytucji. Nie mamy stałego etatu rzecznika prasowego i osoby odpowiedzialnej za medialny obraz Straży. Powodem może być miedzy innymi brak możliwości finansowych na stworzenie dodatkowego etatu, którego pracownik dbałby na co dzień o nasz wizerunek. A dokładanie takich obowiązków w ramach już istniejących komukolwiek też jest niemożliwe, bo mamy pracy aż nadto.

– Czego zatem życzyć strażnikom miejskim?

– Bezdomnych z mieszkaniami, kierowców z głową, ekologicznego centralnego ogrzewania dla mieszkańców i tego, czego ludzie życzą sobie w takich chwilach.