Co musisz wiedzieć, przewożąc towary niebezpieczne, aby uniknąć kar

Transport towarów niebezpiecznych jest niezbędny do zapewnienia działalności poszczególnych przedsiębiorstw zajmujących się różnymi dziedzinami działalności. W przypadku konieczności przewozu drogowego towarów niebezpiecznych ich przewóz regulują przepisy krajowe (POGAP) oraz umowa o międzynarodowym przewozie drogowym towarów niebezpiecznych ADR. Przepisy te wskazują, że przewóz towarów niebezpiecznych w ruchu międzynarodowym odbywa się zgodnie z wymaganiami ADR.

Co musisz wiedzieć, przewożąc towary niebezpieczne?

Ważne jest, aby wszyscy przewoźnicy, zajmujące się transportem materiałów niebezpiecznych wiedzieli, czego wymagają odpowiednie przepisy.

Najbardziej znanym rozporządzeniem jest ADR, przyjęty przez Organizację Narodów Zjednoczonych w 1957 roku i oficjalnie znany jako Europejska Konwencja o transporcie lądowym towarów niebezpiecznych. Po francuskiej nazwie dokumentu niniejszy przepis jest skracany jako ADR.

Dokument ten opisuje oznakowanie towarów niebezpiecznych, określa klasy poszczególnych towarów i ich stopień zagrożenia, a także określa, jakie towary i w jaki sposób można przewozić. Ostatnie zmiany w ADR weszły w życie w styczniu 2017 roku.

Co to jest towar niebezpieczny

W celu uniknięcia pożaru, wybuchu lub wzrostu substancji radioaktywnych w środowisku, ustawodawstwo Polski i Unii Europejskiej określiło wymagania dotyczące:

• Ładunku;
• pojazdu;
• kierowcy;
• dokumentacji;
• procedury wydawania zezwoleń.

Transport drogowy towarów niebezpiecznych (POGAP/ADR) składa się z następujących etapów:

• Okresowe monitorowanie stanu pojazdu;
• sprawdzanie kontenerów, opakowań i taboru (naczep);
• wyposażenie techniczne pracy;
• rejestracja dokumentacji i interakcja pomiędzy uczestnikami transportu;
• kontrola nad kierowcami, ładowaczami, kadrą kierowniczą;
• kontrola oznaczeń i znaków.

Ładunek niebezpieczny może mieć kategorię (ze względu na dodatkowy rodzaj zagrożenia) oraz grupę ze względu na stopień zagrożenia. Wyroby farmaceutyczne, kosmetyczne, perfumeryjne i inne mieszaniny zawierające substancje łatwopalne zalicza się do towarów niebezpiecznych, jeżeli temperatura zapłonu tych mieszanin jest niższa niż 100 stopni.

Zewnętrzni przewoźnicy towarów niebezpiecznych są w pełni świadomi wszystkiego, co opisano w tym artykule i nie tylko. Dlatego w przypadku transportu towarów niebezpiecznych polecamy skorzystanie z platformy LardiTrans – platformy pomostowej pomiędzy nadawcą a przewoźnikiem. Dzięki ponad 20-letniemu doświadczeniu platforma i ludzie za nią stojący pomogą Ci znaleźć przewoźnika z rzetelnymi opiniami, któremu można zaufać w transporcie niebezpiecznego ładunku i który będzie odpowiedzialny za ładunek w przypadku nieprzewidzianych sytuacji. Istnieją narzędzia, które pozwalają także wykupić dodatkowy raport o firmie i dowiedzieć się o niej więcej, aby móc powierzyć jej nawet najbardziej niebezpieczny ładunek.

Przepisy zależą od sposobu transportu

Przepisy, określające sposób transportu ładunku, zależą od sposobu transportu. Niektóre wymagania należy spełnić, jeśli zamierzasz przewozić ładunek koleją, inne – jeśli zamierzasz przewozić go samolotem lub statkiem. Tutaj podajemy listę według metody transportu ładunku, jaką określają:

• Drogą morską – IMDG;
• drogą lądową – ADR;
• drogą powietrzną – ICAO DGR;
• koleją – RID;
• wzdłuż śródlądowych szlaków rzecznych – ADN.

Przy wyborze środka transportu bardzo ważne jest odpowiednie udokumentowanie towaru.

Podczas transportu towarów niebezpiecznych statkiem należy pamiętać, że wszyscy operatorzy muszą przestrzegać Międzynarodowych przepisów dotyczących morskich towarów niebezpiecznych (IMDG).

Oznacza to, że nie wszystkie rodzaje towarów niebezpiecznych można przewozić statkami pasażerskimi. W przypadku niektórych osób i towarów może być konieczna rezerwacja miejsc na statku z ograniczoną liczbą pasażerów lub przewóz ładunku osobnym lotem towarowym.

Aby uniknąć nieporozumień, najlepiej wcześniej dowiedzieć się, jakie rodzaje promów mogą przewozić ładunki i przygotować wszystkie niezbędne dokumenty.

Załadunek-Rozładunek

Na poszczególnych etapach prace muszą być wykonywane bezpiecznie. Przed rozpoczęciem operacji załadunku i rozładunku pracownicy muszą przejść wstępne szkolenie. W punktach wydających i odbierających ręczny odbiór i przekazywanie odbywa się ostrożnie. Zabrania się łączenia różnych ładunków podczas załadunku i rozładunku. Należy najpierw uzyskać świadectwo homologacji pojazdu, biorąc pod uwagę te, które służą do przewozu towarów niebezpiecznych.

Transport jest dozwolony, jeśli jest:

• Certyfikat rejestracji STS (certyfikat jest ważny przez sześć miesięcy);
• instrukcje dotyczące przepisów towarzyszących ładunkowi;
• list przewozowy z oznaczeniami;
• list przewozowy.

W załączeniu informacje niezbędne do przewozu ładunku wraz z nazwą, opisem, klasą, kodem ONZ, trasą z lokalizacją stacji benzynowych oraz kopie ww. dokumentów. Przesyłka ta jest wysyłana drogą elektroniczną za pośrednictwem strony internetowej usług rządowych. Po sprawdzeniu kompletności i poprawności informacji w dokumencie oraz zgodności ze specyfikacjami technicznymi uzgadniana jest trasa.

Certyfikat nie jest wydawany w następujących przypadkach:

• Trasa nie przebiega autostradami federalnymi;
• nieprzestrzegane są normy bezpieczeństwa ADR;
• niedostarczenie kompletu dokumentów;
• nieprzejście przeglądu technicznego;
• brak informacji w rejestrze.

Uzgodniony wniosek zarówno przez przewoźnika, jak i właściciela infrastruktury przekazywany jest spedytorowi – nie później niż na trzy dni przed transportem. Rozpatrując zlecenie (wniosek), przewoźnik ustala warunki przewozu ładunku uzgodnione ze spedytorem. Podczas realizacji zamówienia pracownicy przedstawiciela firmy określają klasę zagrożenia i rekomendują optymalną opcję transportu. List przewozowy wystawiany jest na jedną lub więcej przesyłek towarowych. O ile strony nie postanowiły inaczej, umowa czarterowa zawierana jest w formie zlecenia pracy.

Koordynacja trasy

Praktyka koordynowania trasy rozwinęła się zgodnie z wymogami Przepisów przewozu towarów niebezpiecznych i wymaga przedstawienia określonych dokumentów. Mechanizm jest prosty: opracowana trasa przesyłana jest faksem do jednostki Państwowej Inspekcji Ruchu i w ten sam sposób zwracana przewoźnikowi ze znakami homologacji. Jedynym dodatkowym wymogiem w tym przypadku jest sprawdzenie faksymilowych kopii i poświadczenie tzw. trasy wynikowej przez Wydział Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego. Procedura jest coraz bardziej rozwinięta. Istnieją nawet organizacje świadczące przewoźnikom usługi w zakresie koordynacji tras transportu.

Koordynacja trasy przewozu towarów niebezpiecznych obejmuje następujące działania:

• Wskazanie w dokumentach dozwolonej trasy;
• w razie potrzeby przydzielenie eskorty pojazdu z ładunkiem niebezpiecznym innemu pojazdowi (w zależności od warunków ruchu do eskorty stosuje się pojazd wyposażony w żółtą lampę błyskową lub pojazd patrolowy Państwowej Inspekcji Ruchu);
• monitorowanie spełniania przez przewoźnika specjalnych wymagań dotyczących załadunku pojazdów.

Zasady przewozu drogowego towarów niebezpiecznych jasno określają tryb koordynowania tras pojazdów przewożących towary niebezpieczne:

• Jeżeli transport realizowany jest na terenie jednej gminy, należy skontaktować się z jednostką Państwowego Inspekcji Ruchu w tej gminie;
• jeżeli trasa przebiega przez obszar kilku gmin, ale nie wykracza poza terytorium podmiotu wchodzącego w skład Polski, sprawę rozstrzyga republikański, regionalny lub regionalny oddział Państwowej Inspekcji Ruchu;
• trasa przebiegająca przez terytorium kilku krajów UE jest uzgadniana z każdą właściwą jednostką republikańską, regionalną lub regionalną Państwowej Inspekcji Ruchu.