Przemoc w rodzinie. Gdzie szukać pomocy?

Zgodnie z definicja zaczerpniętą z Ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie przemoc w rodzinie – należy przez to rozumieć jednorazowe albo powtarzające się umyślne działanie lub zaniechanie naruszające prawa lub dobra osobiste członków rodziny, w szczególności narażające te osoby na niebezpieczeństwo utraty życia, zdrowia, naruszające ich godność, nietykalność cielesną, wolność, w tym seksualną, powodujące szkody na ich zdrowiu fizycznym lub psychicznym, a także wywołujące cierpienia i krzywdy moralne u osób dotkniętych przemocą”.

Fazy przemocy

Na cykle przemocy składają się trzy następujące po sobie fazy:

• Faza narastania napięcia
  Pierwsza faza cyklu przemocy charakteryzuje pojawienie się coraz więcej sytuacji konfliktowych oraz wyczuwalny wzrost napięcia w związku. Partner staje się drażliwy, każdy drobiazg wyprowadza go z równowagi, jest ciągle spięty i poirytowany. Swoje emocje wyładowuje na partnerce; może mieć to charakter: ciągłej krytyki, poniżania, wyzywania, prowokowania kłótni. Sprawca sprawia wrażenie, jakby nie panował nad swoim gniewem. W tej fazie partner może (niekoniecznie) więcej pić alkoholu, przyjmować narkotyki lub inne substancje odurzające. Nierzadko ofiara sama usprawiedliwia postępowanie partnera, uznając, że „miał zły dzień w pracy”, „pokłócił się z szefem” albo obwinia siebie i rodzinę: „mogłabym być lepszą żoną”, „syn faktycznie jest za głośno”, „nie gotuję tak dobrze jak jego mama”. Już ten etap może powodować u ofiary dolegliwości psychosomatyczne: bóle głowy, brzucha, bezsenność.
• Faza ostrej przemocy
  W drugiej fazie następuje eskalacja przemocy. Zachowanie sprawcy przemocy staje się coraz bardziej nieprzewidywalne, gwałtowne, często wpada w szał. Wybuchy gniewu mogą wywołać nawet drobne zdarzenia, zachowania; np.: pomylenie drogi w czasie jazdy, niewłaściwy ton rozmówcy, zakup niewłaściwego produktu. Dochodzi do eksplozji zachowań agresywnych, które mogą objawiać się biciem, kopaniem, grożenie bronią, duszeniem, szydzeniem, poniżaniem i innymi zachowaniami. Często takiemu zachowaniu towarzyszą wulgaryzmy. Najczęściej osoba doznająca przemocy stara się zrobić wszystko, żeby uspokoić partnera i ochronić siebie. Jednak bez względu na to, co zrobi: przeprasza, stara się uspokoić partnera, jest miła, uprzejma, biernie poddaje się stosowanej przemocy, nie przynosi to oczekiwanego efektu.
• Faza miodowego miesiąca
  To ostatnia faza cyklu i jak nazwa wskazuje jawi się jako faza unormowania, a wręcz polepszenia relacji. Sprawca przeprasza za swoje zachowanie, odczuwa skruchę, wręcz wstyd, obiecuje poprawę, snuje plany na przyszłość. W tym okresie bywa czuły, troskliwy, zapewnia o miłości, usprawiedliwia swoje zachowanie; nierzadko kupuje prezenty, kwiaty. Okazuje ofierze swoje zainteresowanie, uwagę. Bardzo często w czasie tej fazy, sprawca pokazuje się z ofiarą wśród rodziny, znajomych aby pokazać, że relacje są poprawne. Ofiara zaczyna wierzyć, że sprawca się zmienił, a przemoc była jedynie incydentem, który już z całą pewnością się nie powtórzy.
  ______________

Cykle mogą trwać nawet kilka, kilkanaście lat. Z czasem powyższe cykle ulegają modyfikacji; zwykle fazy „miodowego miesiąca” skracają się, a fazy narastającego napięcia i gwałtownej przemocy wydłużają się i przebiegają bardziej dramatycznie, intensywnie. Finalnie faza „miodowego miesiąca” zanika całkowicie i pozostają tylko dwie fazy. Cykliczność przemocy sprawia, że ofiarom trudno jest podjąć działania mające na celu zatrzymanie przemocy.

Przemoc wobec członka rodziny można zgłosić do określonych służb, instytucji i podmiotów.

PAMIĘTAJ!
Osoba doznająca przemocy w rodzinie nie jest odpowiedzialna za to, że partner/partnerka stosuje przemoc. Odpowiedzialność za swoje zachowanie ponosi jedynie osoba, która się go dopuszcza.

Ważne!
Brak jakiegokolwiek potwierdzenia konkretnych zdarzeń, zachowań, zaniedbań sprawcy wyklucza bądź przynajmniej w znacznym stopniu ogranicza skuteczne egzekwowanie swoich praw przed sądem, w konsekwencji ograniczając możliwości pomocy ofierze przemocy w rodzinie do wsparcia psychologicznego bądź socjalnego.
Dowodami w sprawach są najczęściej notatki z interwencji policyjnych, świadkowie, nagrania, zaświadczenia lekarskie i obdukcje.

Obdukcja a zaświadczenie lekarskie

Zgodnie z ustawą o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie osobie dotkniętej przemocą w rodzinie udziela się bezpłatnej pomocy, w szczególności w formie badania lekarskiego w celu ustalenia przyczyn i rodzaju uszkodzeń ciała związanych z użyciem przemocy w rodzinie oraz wydania zaświadczenia lekarskiego w tym przedmiocie. Jednakże, zaświadczenie jest jedynie dowodem na to, jakie obrażenia lekarz wystawiający zaświadczenie stwierdził u pokrzywdzonego. Natomiast nie jest ono dowodem w zakresie przyczyn i mechanizmu powstania obrażeń.

Natomiast obdukcja to specjalistyczne badanie lekarskie, które może zostać wykonane tylko przez lekarza medycyny sądowej, który jest wpisany na listę biegłych sądowych prowadzoną przez Prezesa właściwego Sądu Okręgowego. Treść obdukcji jest szersza niż zaświadczenia, np. może zawierać opis, jaki był mechanizm powstania obrażeń; określenie, na jak długo wywołują rozstrój zdrowia lub naruszają czynności narządów ciała. Z reguły obdukcja jest odpłatna. Bezpłatnie obdukcja wykonywana jest na podstawie zaświadczenia z policji lub prokuratury informującego o pokryciu kosztów przez ww. organy.

PRZEMOC DOMOWA – co można zrobić?

W polskim systemie prawnym istnieje kilka odrębnych podstaw prawnych regulujących zagadnienie potocznie ujęte jako eksmisja, a rozumianej jako nakaz opuszczenia zajmowanego lokalu.

• Eksmisja na podstawie art. 11 a ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie – jeżeli członek rodziny wspólnie zajmujący mieszkanie, swoim zachowaniem polegającym na stosowaniu przemocy w rodzinie czyni szczególnie uciążliwym wspólne zamieszkiwanie, osoba dotknięta tą przemocą może żądać, aby sąd, właściwy według przepisów ustawy z Kodeksu postępowania cywilnego o postępowaniu nieprocesowym, zobowiązał go do opuszczenia wspólnie zajmowanego mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia lub zakazał zbliżania się do mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia.
• Eksmisja na podstawie przepisów ustawy o ochronie praw lokatorów: jeżeli lokator wykracza w sposób rażący lub uporczywy przeciwko porządkowi domowemu, czyniąc uciążliwym korzystanie z innych lokali w budynku, inny lokator lub właściciel innego lokalu w tym budynku może wytoczyć powództwo o rozwiązanie przez sąd stosunku prawnego uprawniającego do używania lokalu i nakazanie jego opróżnienia. Współlokator może wytoczyć powództwo o nakazanie przez sąd eksmisji małżonka, rozwiedzionego małżonka lub innego współlokatora tego samego lokalu, jeżeli ten swoim rażąco nagannym postępowaniem uniemożliwia wspólne zamieszkiwanie.
• Eksmisja w wyroku rozwodowym – w wypadkach wyjątkowych, gdy jeden z małżonków swym rażąco nagannym postępowaniem uniemożliwia wspólne zamieszkiwanie, sąd może nakazać jego eksmisję na żądanie drugiego małżonka.

Inne postępowania, które mogą być realizowane w związku z przemocą w rodzinie to niewątpliwie postępowania karne oraz postępowania przed sądem rodzinnym.

• Postępowania karne – przemoc w rodzinie najczęściej spełnia znamiona czynu z art. 207 kk:

Art. 207 [Znęcanie się]
§ 1. Kto znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą najbliższą lub nad inną osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 1a. Kto znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą nieporadną ze względu na jej wiek, stan psychiczny lub fizyczny,, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 2. Jeżeli czyn określony w § 1 lub 1a połączony jest ze stosowaniem szczególnego okrucieństwa, sprawca, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 3. Jeżeli następstwem czynu określonego w § 1-2 jest targnięcie się pokrzywdzonego na własne życie, sprawca, podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12.

• Postępowania przed sądem rodzinnym – okoliczność, iż w rodzinie, w której znajdują się małoletnie dziecko dochodzi do przemocy, powinna być zgłoszona do sądu rodzinnego, który ma możliwość podjęcia postępowań z urzędu dotyczących ochrony dziecka. Jeżeli dobro dziecka jest zagrożone, sąd opiekuńczy wyda odpowiednie zarządzenia, bazą będzie w tym wypadku art. 109 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego.

Art. 109 [Ograniczenie]
§ 1. Jeżeli dobro dziecka jest zagrożone, sąd opiekuńczy wyda odpowiednie zarządzenia.
§ 2. Sąd opiekuńczy może w szczególności:
1)zobowiązać rodziców oraz małoletniego do określonego postępowania, w szczególności do pracy z asystentem rodziny, realizowania innych form pracy z rodziną, skierować małoletniego do placówki wsparcia dziennego, określonych w przepisach o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej lub skierować rodziców do placówki albo specjalisty zajmujących się terapią rodzinną, poradnictwem lub świadczących rodzinie inną stosowną pomoc z jednoczesnym wskazaniem sposobu kontroli wykonania wydanych zarządzeń;
2)określić, jakie czynności nie mogą być przez rodziców dokonywane bez zezwolenia sądu, albo poddać rodziców innym ograniczeniom, jakim podlega opiekun;
3)poddać wykonywanie władzy rodzicielskiej stałemu nadzorowi kuratora sądowego;
4)skierować małoletniego do organizacji lub instytucji powołanej do przygotowania zawodowego albo do innej placówki sprawującej częściową pieczę nad dziećmi;
5)zarządzić umieszczenie małoletniego w rodzinie zastępczej, rodzinnym domu dziecka albo w instytucjonalnej pieczy zastępczej albo powierzyć tymczasowo pełnienie funkcji rodziny zastępczej małżonkom lub osobie, niespełniającym warunków dotyczących rodzin zastępczych, w zakresie niezbędnych szkoleń, określonych w przepisach o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej albo zarządzić umieszczenie małoletniego w zakładzie opiekuńczo-leczniczym, w zakładzie pielęgnacyjno-opiekuńczym lub w zakładzie rehabilitacji leczniczej.
§ 3. Sąd opiekuńczy może także powierzyć zarząd majątkiem małoletniego ustanowionemu w tym celu kuratorowi.
§ 4. W przypadku, o którym mowa w § 2 pkt 5, a także w razie zastosowania innych środków określonych w przepisach o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, sąd opiekuńczy zawiadamia o wydaniu orzeczenia właściwą jednostkę organizacyjną wspierania rodziny i systemu pieczy zastępczej, która udziela rodzinie małoletniego odpowiedniej pomocy i składa sądowi opiekuńczemu, w terminach określonych przez ten sąd, sprawozdania dotyczące sytuacji rodziny i udzielanej pomocy, w tym prowadzonej pracy z rodziną, a także współpracuje z kuratorem sądowym.

Ważne! Korzystaj z aplikacji na telefon!
Aplikacje mają za zadanie pomóc w sposób jak najmniej widoczny dla osób postronnych zasygnalizować zaistnienie niepożądanych sytuacji. Aplikacje te mogą też zawierać materiały edukacyjne oraz dostęp do bazy organizacji oferujących wsparcie osobom dotkniętym przemocą.

___________________________________________

Niniejsza ulotka informacyjna nie stanowi wiążącej porady prawnej albowiem takowa winna być dostosowana do indywidualnego stanu faktycznego.
___________________________________________

Sfinansowano ze środków otrzymanych z Powiatu Cieszyńskiego pochodzących z budżetu państwa.