Wiślańskie kolędowanie pod oknami oficjalnie znalazło się na Krajowej Liście Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego.
Podczas uroczystości, która odbyła się w siedzibie Polskiego Radia, wpis odebrali z radością i góralskim sercem: Zbigniew Czyż, Edward Zwias i Jan Szarzec – reprezentując wszystkich, którzy od pokoleń kultywują ten wyjątkowy zwyczaj. Towarzyszyły im wiceburmistrz Wisły Katarzyna Czyż-Kaźmierczak oraz dyrektor Wiślańskiego Centrum Kultury Anna Łupieżowiec.
– Jestem ogromnie dumny, że nasza piękna, wiślańska tradycja została doceniona i znalazła się w gronie najcenniejszych elementów dziedzictwa kulturowego Polski. To wyjątkowe wyróżnienie dla całej naszej społeczności! Serdecznie dziękuję dr Małgorzacie Kiereś za ogrom pracy i pasji włożonej w przygotowanie wniosku i publikacji o naszym kolędowaniu. Niech kolędowanie pod oknami nadal rozbrzmiewa w wiślańskich dolinach z radością, wspólnotą i sercem, które od zawsze są duszą Wisły – napisał na swojej stronie społecznościowej burmistrz Wisły Tomasz Bujok.
Czym jest wiślańskie kolędowanie pod oknami, wyjaśnia – w związku ze wpisem – Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego. To jeden z najstarszych i najpiękniejszych zwyczajów świątecznych w Wiśle. Kolędnicy, ubrani w tradycyjne stroje góralskie, odwiedzają domy w drugi dzień Świąt Bożego Narodzenia, śpiewając kolędy pod oknami i składając gospodarzom życzenia.
Kolędnicy noszą charakterystyczne stroje, na które składają się wełniane spodnie, białe koszule, czarne kamizelki i ciepłe płaszcze. Wizyta kolędników jest dla gospodarzy wielkim zaszczytem. Tradycyjne kolędy mają często charakter osobisty – są kierowane do poszczególnych członków rodziny, a ich słowa pełne są melodyjnych powtórzeń i zdrobnień. W repertuarze dorosłych kolędników dominują pieśni życzące szczęścia w miłości oraz te z motywami pierścienia, jabłka czy zielonego orzecha. Kolędowanie ma znaczenie symboliczne – ma przynieść gospodarzom szczęście i dobrobyt w nadchodzącym roku.
Krajowa Lista Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego to polski rejestr dokumentujący żywe tradycje, zwyczaje, rzemiosło, wiedzę i obrzędy przekazywane z pokolenia na pokolenie. Zapisy na liście obejmują różnorodne przejawy kultury – od lokalnych tradycji muzycznych, widowiskowych i językowych po sztukę rzemieślniczą – co ma na celu ich ochronę i dokumentację.
