Berek jak z horroru. Po lekcji WF na stół operacyjny

Niewinnie wyglądające zderzenie się głowami dwóch dziewczynek podczas szkolnego wuefu, dla jednej z nich zakończyło się kilka godzin później operacją ratującą życie. Bielska szkoła uważa jednak, że do żadnego wypadku nie doszło.

Marta mieszka w Jaworzu i prowadzi własną firmę. Wtedy, 13 stycznia tego roku, było już dobrze po godzinie dziewiętnastej, więc powoli zbierała się do domu. Zmęczona i skołowana całym dniem pracy sięgała właśnie po telefon, żeby schować go do torebki, kiedy na wyświetlaczu pojawił się napis „Wojtek”.

Karetka

Dzwonił jej mąż. Odebrała połączenie, a za moment zamarła z przerażenia. Wojtek powiedział jej tylko tyle, że ma dziesięć minut na dotarcie do szpitala w Bielsku-Białej, jeśli chce się pożegnać z Amelią. Bo zaraz przyjedzie po nią karetka. Ma ją zawieźć do Centrum Zdrowia Dziecka w Ligocie.

Amelka, to ich córka. Ma osiem lat, jest uroczym i delikatnym dzieckiem, oczkiem w głowie Marty. Lakoniczna i pełna emocji w głosie informacja przekazana jej przez męża sparaliżowała w pierwszym momencie Martę. Wlała w nią jakiś dziki, zimny strach. Nie wiedziała, co się stało. Dlaczego jej dziecko ma zabrać karetka?! Co się stało jej małej Amelii?

Do szpitala Martę podwiozła koleżanka z pracy, równie przestraszona sytuacją, jak matka dziewczynki. Obie wciąż nie wiedziały, co się stało. Dopiero na miejscu, kiedy dziewczynka była już pakowana do ambulansu, jej mąż zdołał tylko wykrztusić z siebie, że mała miała wypadek na wuefie. Później opowiedział wszystko w szczegółach.

Zderzenie

Amelia uczy się w prywatnej szkole. W feralnym dniu lekcja wychowania fizycznego odbywała się jako ostatnia, po godzinie czternastej. Dzieciaki chętnie ćwiczą, bo zajęcia prowadzone są w ciekawy sposób. Na początku lekka rozgrzewka, później zazwyczaj jakaś krótka gra towarzyska. Tym razem był to berek. Kto mógł przypuszczać, że radosne bieganie po parkiecie może się tak nieszczęśliwie skończyć? Nauczycielowi prowadzącemu zajęcia, kiedy dostrzegł, że dwie dziewczynki rozcierają sobie głowy po tym, jak się nimi zderzyły, nawet przez myśl nie przeszło, że to początek kłopotów. Przerwał jednak zajęcia, podszedł do uczennic i sprawdził u obu miejsca, gdzie zderzyły się głowami. Później oświadczy, że nie dostrzegł żadnych niepokojących zmian, nawet zaczerwienienia, tym bardziej guza, czy też krwi. Uspokojony, wznowił więc lekcję.

Przeczucie

Amelia dalej więc ćwiczyła. Robiła przysiady, pompki, fikołki itp., jak to na wuefie. Jak później zwierzyła się tacie, ćwiczyła na lekcji, ale bolała ją głowa.

– Mówiła o tym nauczycielowi, ale on jej najwidoczniej nie słyszał w tym dziecięcym gwarze – tłumaczy Marta. – Powstrzymywała łzy, bo wstydziła się koleżanek.

Po zakończonej lekcji dziewczynka skryła się w toalecie i cicho popłakiwała przykładając sobie zmoczoną zimną wodą dłoń, do skroni. Bo uderzona została przez koleżankę właśnie w to newralgiczne miejsca na głowie.

Wojtek zjawił się po córkę chwilę po zakończeniu wuefu. Nikt ze szkoły mu o tym, co się wydarzyło na lekcji nie powiedział. To Amelia wspomniała mu, że się zderzyła z koleżanką i bardzo boli ją głowa.

– Mąż mi później powiedział, że już w domu Amelka zaczęła wyciągać z lodówki różne rzeczy, jakieś mrożonki, i przykładać je do głowy – mówi Marta. – A kiedy córka wprost już powiedziała, że chce jechać do lekarza, mąż się po prostu wystraszył.

Wtedy do Wojtka dotarło, że dzieje się coś naprawdę złego. Że to nie zwykły ból głowy spowodowany przemęczeniem dziecka. Skojarzył fakty, zapakował córkę do samochodu i pojechał do szpitala. Podczas jazdy Amelia pierwszy raz zwymiotowała.

Strach

Po krótkim wywiadzie, osłuchaniu dziecka, lekarz zdecydował o prześwietleniu głowy Amelii tomografem komputerowym. Kiedy zobaczył wynik badania nie miał wątpliwości – w głowie Amelii tkwił wielki krwiak. Zaczął się liczyć czas. Błyskawiczny kontakt z Centrum Zdrowia Dziecka i decyzja o przewiezieniu Amelii celem wykonania operacji.

– Na salę operacyjną moje dziecko zostało zawiezione około godziny dwudziestej trzeciej – wspomina Marta. – Patrzyłam na zegarek i liczyłam sekundy. Bo liczyła się każda. Krwiak uciskał na mózg i w każdym momencie mógł wyrządzić nieodwracalne szkody. Moje dziecko nie wiedziało co się dzieje, bo było już wtedy nieprzytomne.

Operacja trwała blisko trzy godziny. Lekarze usunęli z głowy Amelii dwa wielkie krwiaki. Po wszystkim złożyli czaszkę dziecka do kupy, pozszywali i uznali, że to koniec niebezpieczeństwa.

– Nikt wtedy nie wiedział, co będzie następnego dnia, jakie będą konsekwencje, ale nikt też na pewno nie sądził, że najgorsze dopiero przed nami – mówi Marta.

Bo chociaż rankiem następnego dnia mała Amelka czuła się lepiej, to już późnym popołudniem znowu zaczęła tracić przytomność i płakać z powodu bólu głowy. Po kolejnych wymiotach dziecka, nagłym spadku tętna, lekarze zdecydowali, że kolejny raz muszą otworzyć czaszkę dziewczynki. I to czym prędzej.

– To było jak koszmar z horrorów – wspomina dzisiaj Marta. – Kazali mi się modlić o życie dziecka.

Operacja trwała tym razem ponad cztery godziny. Podczas jej trwania trzeba było przetoczyć krew. Z głowy Amelii wydobyto kolejne wielkie krwiaki. W końcu dziecko wróciło na szpitalne łóżko, a następnego dnia na jego twarzy pojawił się pierwszy, słaby uśmiech.

– Chociaż kamień spadł mi z serca, w środku i tak cały czas drżałam – mówi Marta. – Na szczęście nic złego już się później nie wydarzyło.

Kpina

Dzisiaj Amelia czuje się już dobrze. Powoli zapomina o złych dniach. Chodzi jednak do innej szkoły, bo ta, w której przydarzył się jej nieszczęśliwy wypadek nawet nie zainteresowała się – jak twierdzi Marta – jej losem. Dyrekcja szkoły uznała, że to, co działo się z Amelią kilka godzin po zdarzeniu na wuefie, nie miało z nim nic wspólnego. Powołany przez szkołę tzw. zespół powypadkowy doszedł do wniosku, że zdarzenia na wuefie nie można uznać za wypadek w szkole i nie zachodzi związek przyczynowo-skutkowy, jak to określono, pomiędzy zdarzeniem, a urazem, o którym mowa w karcie wypisowej ze szpitala. Nie doszukano się też żadnej winy u nauczyciela prowadzą zajęcia wuefu.

– Czyli co? – Dziwi się teraz Marta. – Amelia może w domu kolejny raz się uderzyła? To kpina jest. Szkoła usiłuje się wymigać. A przecież nikt dzisiaj nie wie, jakie to wszystko może mieć konsekwencje dla naszej córki na przyszłość. Po takich urazach nawet po kilku latach może dojść chociażby do padaczki pourazowej.

Marta nie ma pretensji do szkoły za sam fakt zdarzenia. Przecież takie rzeczy się zdarzają. Ma jednak żal o to, że nauczyciel od razu nie powiadomił jej męża o zdarzeniu. Nie rozumie też dlaczego szkoła uważa, że nic się nie stało.

– Ewidentnie nie chcą wziąć żadnej odpowiedzialności za to, co się stało, a moje dziecko przez brak szybkiej reakcji szkoły mogło umrzeć – tłumaczy Marta. – Nie trzeba być lekarzem, aby wiedzieć, że po uderzeniu się w głowę należy zgłosić się do lekarza, bo skutki mogą nastąpić nawet po paru godzinach.

Dyrektorka szkoły, w której doszło do feralnego zdarzenia potwierdza nam, że według ustaleń zespołu wypadkowego, tego, co zaszło na wuefie nie można nazwać wypadkiem.

– Jest nam przykro z powodu tego, co stało się Amelii – mówi. – Ale, tak jak ustaliliśmy, nie miało to związku ze zdarzeniem na wuefie. Z naszego protokołu powypadkowego jasno to wynika.

W dokumencie stwierdzono m.in., że obie dziewczynki „… w momencie rozpoczęcia ruchu z niewielką siłą stuknęły się głowami”.
Dyrektorka zaprzecza też słowom matki dziecka, że szkoła nie interesowała się dalszym losem dziewczynki.

– To nieprawda – twierdzi. – Osobiście dzwoniłam do matki Amelii i wypytywałam o jej stan, o to, czy możemy jakoś w tej sytuacji pomóc.

Na c.d. zapraszamy już niebawem.