Ławeczkowe żale

Był konkurs, jest zwycięzca, jest też żal i podejrzenia o towarzyski układ wspierający zwycięzcę. A chodzi o tak zwaną ławeczkę beskidzką, projekt wart ponad sto tysięcy złotych.

Niedawno rozstrzygnięto konkurs na tak zwaną ławeczkę beskidzką. Wygrał projekt bielszczanina Jacka Grasia. Jeden z uczestników konkursu, Marcin Kos z Czernichowa, twierdzi jednak, że to zwykła hucpa, bo zwycięzca od dawna powiązany jest z bielskim ratuszem, który ma wpływ za pośrednictwem swoich pracowników na Lokalną Organizacją Turystyczną Beskidy – organizatora konkursu. Chociażby poprzez wiceprezeskę Annę Zgierską, długoletniego pracownika ratuszowego wydziału promocji. Faktem też jest, że Graś, z racji prowadzenia swojej firmy zajmującej się m.in. art deasingiem od dawna realizuje razem z miastem wiele wspólnych projektów. Grzechem to jednak żadnym nie jest, tym bardziej złamaniem jakichkolwiek przepisów.

– Ale budzi, delikatnie mówiąc, określone skojarzenia – twierdzi pan Marcin. – W regulaminie konkursu powinno stać jak przysłowiowy byk, że skoro konkurs robi organizacja będąca pod patronatem urzędu, nie mogą w nim uczestniczyć ci, którzy są z tym samym urzędem tak wyraźnie powiązani.

Jak to pojąć?

Marcin Kos nie jest przypadkowym recenzentem całej sprawy. Jak wcześniej wspomniano, on również brał udział w konkursie. Od lat razem z bratem prowadzą oni w Czernichowie firmę, która specjalizuje się w tworzeniu według własnych projektów wyrobów artystycznych z drewna – to różnego rodzaju bramy, meble, ogrodzenia, wszystko jednak na góralską nutę beskidzką. Działają aktywnie w stowarzyszeniu kulturalnym „Roztoka”, biorą każdego roku udział w „Żywieckich Godach”, prowadzą też zespół kolędniczy. Dlatego Kos uważa, że ma prawo zabrać głos.

– Wiem, jak to zabrzmi, bo w końcu mój projekt nie znalazł uznania w oczach szanownego jury, ale nie mogę pojąć, jak mogła wygrać praca, która wcale nie kojarzy się z naszą beskidzką kulturą – tłumaczy.

Łóżko zamiast ławeczki

Pan Marcin jest więc rozżalony i zdumiony zarazem. Pokazuje regulamin konkursu i wskazuje na zapis, że ławeczka powinna kojarzyć się z bramą wołoską.

– Gdzie tu widać bramę?! – Robi wielkie oczy. – W pracy pana Grasia, to są dwie deski na krzyż zwieńczone czymś, co z daleka kojarzyć się może z karmnikiem. Brama powinna mieć dwa słupy! To jest jakaś kpina.

Konkurs rozstrzygnęła, jak podano w oficjalnym komunikacie LOT Beskidy, komisja konkursowa. W jakim składzie, tego nie powiedziano. Jednogłośnie, jak poinformowano, wybrano pracę, która „w oczywisty sposób nawiązuje do symboliki bram wołoskich, które są charakterystycznym elementem architektonicznym łuku Karpat, a tym samym Beskidów”.

– Konia z rzędem, jak komuś skojarzy się to z bramą – kpi pan Marcin, który dodaje, że przecież ławeczka powinna też oprócz walorów historycznych pełnić jednak rolę użytkową. – Ma ich być dwadzieścia sześć i będą w różnych miejscach Beskidów na górskich szlakach. Jak na czymś takim odpocząć, kiedy nawet oparcia nie ma?

Kos napisał w tej sprawie do organizatora konkursu, nie mogąc się powstrzymać od odrobiny złośliwości. W odpowiedzi przeczytał, że ławeczka nie ma oparcia, żeby turysta mógł się na niej położyć.

– Litości! – kwituje mieszkaniec Czernichowa. – To trzeba było ogłosić konkurs na beskidzkie łóżko!

Śmieszna pretensja

Przywołana wcześniej Anna Zgierska słysząc pretensje Kosa, zwłaszcza o rzekome koneksje towarzyskie, nie ukrywa rozbawienia:
– Przecież my współpracujemy z setkami różnych firm – mówi. – Czy to oznacza, że mamy ze wszystkimi jakieś układy towarzyskie? To śmieszne.

Zgierska tłumaczy też, że była w komisji konkursowej składającej się z wielu osób jedynym przedstawicielem bielskiego urzędu miejskiego. Podejrzenia o jakieś kolesiostwo nie ma tu więc racji bytu.

Bez górala z wąsem

Z zarzutami Marcina Kosa dotyczącymi samego projektu w żaden sposób nie zgadza się też animator wydarzeń w „Beskidach”, Piotr Plewiński.

– Chcieliśmy, aby projekt był prosty w konstrukcji, wykonany z rodzimych materiałów i nawiązujący do bramy wołoskiej – tłumaczy. – Naszą, organizatorów konkursu, ideą było też, aby zwycięski projekt odbiegał od powszechnie kojarzonego z Beskidami starego górala z wąsem i fajką i oscypkami, żeby była to nowoczesność połączona z tradycją. Takie ławki, jak zaproponował pan Kos są tymczasem popularne i sporo ich pod każdą karczmą w górach. Nie o to organizatorom chodziło.

Na koniec Plewiński dodaje, że komisja głosowała na projekt, a nie na nazwisko.
– Tylko ja znałem nazwiska osób, które przysłały nam swoje prace – mówi Piotr Plewiński. – Było ich ponad dziesięć i dopiero po ogłoszeniu werdyktu wszyscy dowiedzieli się, kogo praca zwyciężyła.

Podwójny traf

Konkurs organizowany był na projekt. Pozostała jednak kwestia jego wykonania – w sumie dwudziestu sześciu ławeczek. W ogłoszonym zamówieniu publicznym wartym około 114 tys. zł, na które wpłynęły trzy oferty, wybrano tę najtańszą – fundację Ludzie – Innowacje – Desing, której prezesem jest Jacek Graś.

– Cóż, widać nie tylko pech chodzi parami, ale i szczęście… – kwituje Marcin Kos dodając na koniec, że nie byłoby żali i pretensji, gdyby o zwycięzcach tego typu konkursów decydowali na przykład internauci, a nie grupka ludzi. – W końcu to właśnie dla ludzi mają być te ławeczki, im się mają podobać.