Niedostępny dom

Trudno wyobrazić sobie sytuację, w jakiej znalazła się rodzina Ostafinów z Woźnik. To, czy ktoś dostanie się do jej domu lub go opuści, zależy od łaski i niełaski sąsiada, nota bene sołtysa wsi. Przez jego podwórko prowadzi bowiem dojazd na posesję Ostafinów, niegdyś otwarty i dostępny dla każdego, dziś strzeżony przez dwie bramy…

Adres, pod którym mieszka woźniczanka Elżbieta Wojciechowska oraz jej córka Monika Ostafin z mężem i dziećmi bardzo trudno jest odnaleźć. – Przed domem sołtysa trzeba skręcić w lewo – tłumaczy jeden z mieszkańców ulicy Zacisze w Woźnikach. Jego sąsiadka przytakuje i wskazuje ręką kierunek. Ale przed posesją sołtysa nie ma żadnej drogi, w którą można by było skręcić. Jest tylko ogrodzona nieruchomość znanego woźnickiego wikliniarza. W głębi widać jakieś zabudowania, lecz nie wiadomo, jak się do nich dostać. – To nie jest takie proste. Trzeba sforsować dwie bramy, które postawił sołtys – mówi kolejny zagadnięty mężczyzna.

76-letnia Elżbieta Wojciechowska podkreśla, że nie zawsze tak było. Do działki, która kiedyś należała do jej dziadków, potem rodziców, następnie do niej i jej męża, a wreszcie przeszła na własność córki, zawsze prowadził swobodny dojazd przez sąsiednią parcelę, przylegającą do ulicy Zacisze. – Sto lat temu obie nieruchomości stanowiły jedną całość. Z opowiadań mojej mamy wiem, że jej ówczesny właściciel podzielił ją pomiędzy dwie córki. Jedna z nich była bezdzietna, nie miała spadkobierców, więc swoją część działki przekazała Kościołowi. Przez wiele lat użytkował ją organista, ale w końcu kuria zadecydowała o sprzedaży tego gruntu. Kupili go rodzice obecnego sołtysa, Jerzego Rzepy – opowiada Elżbieta Wojciechowska.

BLOKUJE PRZEJAZD

Jak relacjonuje kobieta, podział dużej działki na dwie mniejsze spowodował, że tylko jedna z nich ma dostęp do drogi publicznej. Ale właściciele i użytkownicy drugiej mogli bez przeszkód przejeżdżać oraz przechodzić przez sąsiednią. Wydzielonym z niej traktem przewozili płody rolne, opał, materiały budowalne. – Najpierw moja mama wybudowała tutaj drewniany dom, potem ja z mężem postawiłam nowy, murowany – ten obecnie istniejący. Żyliśmy tu spokojnie, dopóki Rzepa nie zaczął nam robić problemów – wspomina seniorka. Kobieta twierdzi, że od kilku lat sołtys coraz bardziej utrudnia im korzystanie z drogi przecinającej jego działkę. Zwłaszcza wtedy, gdy chcą przejechać przez nią cięższymi pojazdami, choć czasem nie przepuszcza również samochodów osobowych.

– Mamy ciągnik i własne maszyny rolnicze, ale nie możemy nimi wyjechać z obejścia. Muszę najmować inne do prac polowych, a to dla mnie ogromny wydatek, bo mam tylko tysiąc sto złotych renty. A jak nawet Rzepa wypuścił nas traktorem do wykopków, to już z ziemniakami nie pozwolił nam wrócić. Stanął samochodem w poprzek drogi. Musieliśmy wzywać na pomoc policję, ale mundurowi powiedzieli, że nie mogą nic zrobić, dopóki nie mamy wyroku sądowego dającego nam prawo przejazdu tą drogą – z płaczem mówi Elżbieta Wojciechowska.

JAK TU ŻYĆ?

Problem polega bowiem na tym, iż działka Jerzego Rzepy nie jest obciążona służebnością przechodu i przejazdu. Dopóki sąsiedzi mogli z niej bez ograniczeń korzystać, nie myśleli o tym, by sprawę uregulować. Zaczęła się o to starać dopiero córka Elżbiety, Monika Ostafin, na którą matka przepisała nieruchomość. – Najpierw chcieliśmy od sołtysa odkupić ten kawałek drogi albo zamienić go na część naszej działki. Niestety na żadną propozycję nie przystał, więc w końcu złożyłam do sądu wniosek o zasiedzenie – wyjaśnia młoda kobieta. Tymczasem sołtys ogrodził swoją własność, a na drodze wiodącej do domu Ostafinów wyrosły dwie bramy. Rok temu, gdy istniała jeszcze tylko jedna, sąd nakazał Jerzemu Rzepie natychmiastowe zdemontowanie jej na czas trwania sprawy o zasiedzenie. Ten jednak nakazem się nie przejął.

– Czasem mam już dość wszystkiego. Jak przetrwamy zimę bez opału, jeśli sąsiad nie pozwoli nam go przewieźć? Mam trójkę dzieci, najmłodsze zaledwie czteromiesięczne i chorowite od urodzenia. Sprzedałabym ten dom, ale przecież nikt go nie kupi, skoro nie ma dostępu do drogi publicznej i w dodatku znajduje się na terenie zalewowym. Albo przeprowadziłabym się z mężem i dziećmi do teścia, który mieszka w Wyźrale, gdybym nie bała się zostawić tutaj mamy. Ma chore serce i te wszystkie problemy szybko by ją wykończyły, gdyby musiała się z nimi borykać sama. A sprawa w sądzie pewnie jeszcze nieprędko się zakończy – mówi zdesperowana Monika Ostafin.

NIECH SPZĄTAJĄ I ZAMYKAJĄ

Jerzy Rzepa i jego żona Kazimiera zarzekają się, że ani Elżbieta Wojciechowska, ani jej córka nie zwróciły się do nich z prośbą o wykupienie czy zamianę na inny kawałka działki, który chcą wykorzystywać jako dojazd do swojej posesji. – Kompletnie nikt z nami na ten temat nie rozmawiał. Gdy zobaczyliśmy wezwanie do sądu, dosłownie oczy nam na wierzch wyszły. Z początku w ogóle nie wiedzieliśmy, o co chodzi. Gdyby Ostafinowie przyszli i grzecznie z nami porozmawiali, na pewno byśmy się dogadali. Na razie jednak żadnej drogi tutaj nie ma – podkreśla sołtys, pokazując mapę, na której żaden trakt rzeczywiście nie przecina jego gruntu. – Wojciechowska miała drogę do domu z innej strony. Ale sprzedała ją sąsiadom w siedemdziesiątym dziewiątym roku – twierdzi. Jednak droga, o której wspomina Jerzy Rzepa, również nie figuruje na mapie. Zaś Elżbieta Wojciechowska zapewnia, że nigdy jej nie było. – Mamy przecież adres przy ulicy Zacisze. Nie przypisano by nas do niej, gdybyśmy mieli dojazd od innej – argumentuje kobieta.

Sołtys wyjaśnia, że nie pozwala na przejazd przez swoją posesję pojazdami powyżej 1,5 tony, ponieważ takie ograniczenie obowiązuje na całej ulicy Zacisze. A innych utrudnień sąsiadom by nie czynił, gdyby tylko zamykali bramy wjazdowe na teren jego ogródka i sprzątali po sobie błoto i śmieci, które zostawiają przejeżdżając przez utwardzone podwórko. – Ale powiedzieli mi, że u nas sprzątać nie będą. A kiedy nie zamykają bramy od strony ulicy, co bardzo często się zdarza, nasze kury wychodzą na drogę. Już trzy zginęły pod kołami samochodów. Jak tak dalej pójdzie, to wyjeżdżając z domu będę musiał zamykać bramę na kłódkę – denerwuje się Jerzy Rzepa. Jak dodaje, nie respektuje sądowego nakazu usunięcia bramy, ponieważ został on wydany bez jego udziału, na posiedzeniu niejawnym. – Poza tym, ponoć miał tu przyjechać komornik, żeby ją zdemontować. Dlaczego tego nie zrobił? – dziwi się sołtys.

WÓJT WIDZI ŚWIATEŁKO

Włodarz gminy Tomice Witold Grabowski mówi, że jeszcze niedawno z drogi wiodącej przez posesję Rzepy korzystali również sąsiedzi z innego domu, którzy jednak są w o niebo lepszej sytuacji niż Wojciechowska i Ostafinowie, ponieważ ich działka graniczy z drogą gminną. Gdy zaczęły się problemy ze swobodnym przejazdem, wybudowali sobie własny dojazd, dzięki czemu nie są już zdani na łaskę i niełaskę sołtysa. – Jakiś czas temu próbowałem prowadzić mediacje między Rzepami i Ostafinami. Zaproponowałem przejęcie spornej części działki na rzecz gminy. Jedni i drudzy by na tym skorzystali, bo utwardzilibyśmy drogę i utrzymywalibyśmy ją, ale państwo Rzepowie odmówili. Jednak ta oferta jest nadal otwarta, w każdej chwili mogą z niej skorzystać – zapewnia wójt, dodając z nadzieją: – Wciąż liczę na to, że obie strony dojdą do kompromisu, dzięki czemu będą stanowić wzór dla innych. Jest w gminie niejeden podobny konflikt, znacznie bardziej zaogniony. Ale w tym przypadku widzę światełko w tunelu.

navigate_before

navigate_next