Osiemnaście metrów przyjemności

Kasia i Bożena, obie bielszczanki, udowadniają, że praca za kółkiem miejskiego autobusu, a nawet tira z naczepą, nie jest już tylko męskim zawodem. Mimo solidnego wykształcenia panie wolały zmierzyć się z motoryzacyjnymi bestiami, bo chcą robić w życiu to, co ich naprawdę pasjonuje.

„Patrzcie! Baba za kółkiem!” Mimo dwóch lat spędzonych za kierownicą miejskich autobusów Bożena Gębora i Katarzyna Urbaniec wciąż spotykają się jeszcze z takimi reakcjami pasażerów na ich widok. Ale nie obrażają się, nie smucą, a przeciwnie – rozdają uśmiechy i zapraszają do jazdy.

– To są raczej miłe reakcje – mówi Bożena. – Najfajniej, jak babcia wskazuje wnuczkowi palcem i tłumaczy, że kobiety nie są gorsze od facetów. Potrafią wszystko to, co oni.

Z uczelni za kółko

Zawodowe losy Kasi i Bożeny były bardzo podobne. Bożena po ukończeniu liceum Żeromskiego poszła na studia do bielskiej ATH. Chciała studiować coś związanego z transportem, ale wówczas nie było na uczelni takiego kierunku. Zdecydowała się ostatecznie na polonistykę. Kasia z kolei ukończyła stosunki międzynarodowe na ATH i na krakowskim uniwersytecie. Obie nie przepracowały jednak ani dnia w wyuczonym zawodzie.

– To był raczej taki niepisany przymus od rodziców, że trzeba skończyć studia, bo inaczej w życiu się nie ułoży – tłumaczy Kasia. – Ale jak się ma we krwi od dziecka jakąś pasję, to ciągnie człowieka, aby to w końcu realizować.

Wówczas, po studiach, dziewczyny jeszcze się nie znały. Ale każda z nich podążała już podobną ścieżką do celu. W ten sposób spotkały się w bielskim PKS-ie. Kasia zaczęła tam pracę w 2014 roku, Bożena trzy lata później. Obie już wtedy, jak mówią, wiedziały, że to jest właśnie to – być kierowcą, albo kierowczynią, jak kto woli, autobusów. Później była jeszcze krótka przygoda z tirami i praca we wrocławskiej firmie specjalizującej się w transporcie międzynarodowym. Przerwana względami losowymi i koniecznością powrotu do Bielska-Białej.

 Bez ulgowej taryfy

 – W PKS-ie nie było źle – zaznacza Bożena. – Wspaniali ludzie, mnóstwo wzruszeń, wspomnień dzisiaj. Ale po jakimś czasie chciałyśmy obie spróbować czegoś nowego. W bielskim MZK brakowało kierowców, słyszałyśmy wówczas, że jest już tam na etacie kierowcy jedna kobieta i złożyłyśmy w końcu podania.

Pracę bielszczanki rozpoczęły w marcu 2019 roku.

– Na początku odradzano nam, straszono jakaś złą atmosferą, że kierowcy nas nie zaakceptują – wspomina Bożena. – A wyszło na to, że jest ok. Świetna atmosfera, można liczyć na pomoc innych. Nasze chłopaki w firmie są po prostu wspaniali.

Co nie oznacza, że bielszczanki mają jakąś taryfę ulgową. Robią wszystko to w pracy, co ich koledzy. Muszą też stawiać czoła różnym nieprzyjemnym sytuacjom, które zdarzają się podczas jazdy autobusem.

– Wiadomo, że pasażerowie są różni – wzdycha Bożena. – Na szczęście nie są to częste przypadki i jak do tej pory, jeśli ktoś zaczyna rozrabiać podczas jazdy, udaje się załagodzić sytuację. Może dlatego, że widząc kobietę za kierownicą agresywny pasażer traci jednak na pewności siebie i w końcu się uspokaja.

– Trzeba po pierwsze i przede wszystkim obserwować uważnie to, co dzieje się na drodze, ale też rzucać okiem na pasażerów, właśnie dlatego, aby w porę zapobiec ewentualnemu konfliktowi – dodaje Kasia. – Nie jest to łatwe, kiedy jedzie się w szczycie. Trzeba mieć oczy dookoła głowy. Dosłownie. To odpowiedzialność za pasażerów i innych uczestników ruchu drogowego, a także za sam pojazd, który prowadzimy.

To, co ich naprawdę kręci

Dla Kasi i Bożeny prowadzenie autobusu, to przyjemność. Nic ich tak jednak w zawodzie nie kręci, jak jazda osiemnastometrowym przegubem.

– W naszym żargonie mówimy, że to jazda z teściową albo odwłoczkiem – śmieje się Bożena. – To wyzwanie dla każdego kierowcy. Nawet nasi koledzy z dużym doświadczeniem mówią, że prowadzenie przegubowca wciąż ich zaskakują na drodze czymś nowym.

Jest więc moc w bielszczankach i autentyczna radość z wykonywanej pracy. Można im tylko pozazdrościć i przy okazji być pewnym, że kiedy wsiadamy do autobusu, w którym za kółkiem siedzi kobieta, do celu na pewno dojedziemy cali i zdrowi.