Pracował na budowach, teraz wreszcie leczy

Od kilkunastu dni Ilia Bebko, ukraiński lekarz rodzinny, może w końcu przyjmować pacjentów. Czekał na tę chwilę trzy długie lata, w czasie których pracował na budowach, w hurtowniach i organizacjach pomocowych.

Ilia, to sympatyczny, skromny człowiek. Przyjechał do Polski trzy lata temu razem z rodziną – trzema córkami i żoną, też lekarką. Mówi, że zobaczył sporo miast w Polsce, ale w Bielsku-Białej się zakochał.

– To piękne miasto i takie przyjazne – podkreśla. – Spotkało mnie tu samo dobro. Napisz to – prosi. – Może miałem szczęście, a może wy wszyscy tacy jesteście, że chcecie pomagać innym.
Ilia nie ma zbyt dużo czasu na rozmowę. Cały dzień przyjmuje pacjentów, więc spotykamy się w jego gabinecie lekarskim, przy Cechowej 19. Adres jest ważny, bo Ilia chce w ten sposób dotrzeć do jeszcze większej ilości swoich rodaków, którzy osiedli w ostatnich tygodniach w Bielsku-Białej i nie wiedzą, gdzie się leczyć.

– Przyjmuję średnio do trzydziestu pacjentów dziennie – mówi. – Z tego ponad połowa, to Ukraińcy.

Fakt, że mogą leczyć swoje choroby u rodaka, jest niezmiernie ważny. Chociażby ze względu na dokumentację medyczną opisaną, rzecz jasna, cyrylicą.
– Trafiają do mnie różne przypadki – tłumaczy Ukrainiec. – Najgorsze to te, które dotyczą psychiki. Wiesz, zburzony przez bomby dom da się w końcu odbudować. To tylko kwestia pieniędzy i czasu. Ale ze zrujnowaną psychiką już tak łatwo nie jest. A mam tu ludzi i z Buczy i z Mariupola, i innych miejsc, gdzie toczy się wojna. Ona zostawia ślady na długo, często do końca życia. Ludzie wtedy nie są już tymi, którymi byli przed.

Strach o przyszłość

Ilia sam pochodzi z miasta, które zdążyło już być zbombardowane. Razem z rodziną mieszkał w Winnicy, dużym mieście w środkowej Ukrainie. Dzisiaj tłumaczy, że jego i rodziny decyzja o wyjeździe nie miała podłoża finansowego.

– W Ukrainie był już, wbrew pozorom, przyzwoity poziom życia – mówi. – Domy, samochody, wycieczki, to nie była rzadkość dla wielu. Ale po roku 2014 żyło się u nas w coraz większym strachu. Czuło się zbliżającą się katastrofę. To po prostu wisiało w powietrzu. Sam mam paru przyjaciół, którzy w tym czasie zwyczajnie zaginęli. Chcieliśmy spokojnego, bezpiecznego życia dla naszych dzieci. Normalnej przyszłości. Dlatego postanowiliśmy w końcu wyjechać.

Rodzina Bebków zostawiła w Ukrainie znajomych, przyjaciół. Mają jednak codzienny kontakt ze sobą. Informują się o sytuacji.

– Ciężko to wszystko wytrzymać – wzdycha Ilia. – Ale trzeba wierzyć, że to zło się kiedyś skończy.

Dobrzy ludzie

Na początku było ciężko. Ilia nie znał słowa w języku polskim. W Bielsku-Białej trafił jednak na Grażynę Staniszewską z ośrodka pomocy dla cudzoziemców – myBB.

– I oni, pani Grażyna, podali mi rękę – wspomina. – Mogłem skorzystać na początek z bezpłatnego kursu językowego, później kolejnego stopnia, a w końcu już sam, z prywatnych lekcji. Język to podstawa. Wiedziałem, że bez tego nie mam co myśleć o pracy w swoim zawodzie.

Ilia nie żałuje tych trzech lat. Twierdzi, że decydując się na emigrację trzeba mieć świadomość, że zanim zacznie się zarabiać, czerpać przyjemność z pracy zawodowej, trzeba najpierw dużo dać od siebie. Mieć w sobie pokorę i zrozumienie.

– No i trochę szczęścia – dodaje. – Tak, jak spotkałem panią Grażynę i jej ekipę, tak trafiłem na bielskiego lekarza, doktora Wiesława Willmanna. Właśnie tutaj, w tej przychodni, w której teraz mam zaszczyt pracować.

Ilia opowiada, że trzy lata temu, kiedy jeszcze mało co potrafił powiedzieć po polsku przyszedł do przychodni po recepty dla osoby ze swojej rodziny. I spotkał się ze zrozumieniem.

– I tak się zaczęła nasza znajomość – mówi dzisiaj. – Pomogło mi to przejść całą skomplikowaną procedurę nostryfikacji mojego zawodu. To długi proces, są egzaminy, trzeba wypełniać formularze, czekać, no i uczyć się języka.
Na końcu, kropkę nad i postawili ludzie z Izby Lekarskiej. To Izba wydaje ostateczną zgodę na pracę cudzoziemca w zawodzie lekarskim.

– I oni też byli mi przychylni, więc sam widzisz – mówi – że trafiałem tu do tej pory tylko na dobrych ludzi. Napisz o tym, bo to taki mój skromny wyraz wdzięczności za wszystko, co ci ludzie zrobili, abym mógł się tu czuć, jak u siebie w domu. I pomagać innym. Ukraińcom i Polakom.

Do tej pory Beskidzka Izba Lekarska wydała zgodę na pracę w zawodzie lekarskim trzem obywatelom Ukrainy. Do rozpatrzenia pozostaje kilka wniosków. Największym problemem dla cudzoziemców starających się o zgodę na wykonywanie zawodu w Polsce jest bariera językowa.

– Prócz zawodowych oczywiście kwalifikacji, znajomość języka polskiego, to podstawa – mówi Klaudiusz Komor, wiceprezes Izby Lekarskiej. – Pacjent musi się swobodnie porozumiewać z lekarzem. Trudno sobie wyobrazić inną sytuację.