W czułych uściskach proboszcza

Publiczna spowiedź Janusza Szymika wykorzystanego seksualnie, kiedy był chłopcem, przez byłego proboszcza w Międzybrodziu Bialskim zachwiała pozycją kościelnych hierarchów. Wyznania byłego ministranta zachęciły też inne osoby, które padły ofiarą niezdrowych zainteresowań księży.

Dotarliśmy zatem do kolejnej ofiary księdza Jana W., a przynajmniej osoby, która twierdzi, że nią była. Historia Piotra (imię zmienione), dzisiaj mieszkańca jednej z miejscowości powiatu bielskiego, osoby publicznej, nie bulwersuje może już tak bardzo, jak czyny międzybrodzkiego proboszcza dokonane wobec Janusza Szymika, pokazuje jednak, że były proboszcz nie potrafił sobie poradzić z własną seksualnością i co rusz, zarzucał sieci na inne ofiary. Piotr złożył w tej sprawie doniesienie do żywieckiej prokuratury w maju tego roku. Kilka dni temu został zawiadomiony o wszczęciu w tej sprawie oficjalnego śledztwa. Odrębne postępowanie prowadzone jest też przez bielską kurię.

Erotyczny podtekst

W roku 2000 Piotr miał dziesięć lat. To wtedy, jako chłopiec, postanowił pójść za przykładem wielu jego rówieśników i zgłosić w macierzystej parafii swoją kandydaturę na ministranta.

– Mieszkałem wówczas w Międzybrodziu Bialskim – wspomina. – W mojej rodzinie służenie do mszy było tradycją. Dla mnie więc, małego chłopca, bycie ministrantem, to było coś. Traktowałem to też jako jakąś odskocznię od nudnej w wiosce codzienności. W takiej wiejskiej społeczności bycie blisko kościoła, księdza proboszcza, to była nobilitacja.

Po rocznym kursie Piotr mógł wreszcie czuć się ministrantem. Przez pierwsze lata posługi nie miał wiele wspólnego z samym proboszczem. Na ogół takimi jak on, zajmował się wikariusz.

– Proboszcz prosił nas na plebanię tylko wtedy, kiedy dochodziło do jakichś poważniejszych wydarzeń w kościele: ślub, pogrzeb, chrzciny, chodzenie po kolędzie – tłumaczy nasz rozmówca.

Nawet jednak i te sporadyczne spotkania z księdzem Janem W. zapadły Piotrowi w pamięć. Wtedy tego nie rozumiał, dzisiaj może sobie wytłumaczyć je tylko w jeden sposób.

– To był jego specyficzny sposób, kiedy się ze mną witał – mówi Piotr. – Tak, jakbym był jakąś najbliższą osobą w rodzinie. Przytulał mnie, ściskał, wkładał ręce pod koszulę i gładził dłońmi po plecach. Wtedy nie rozumiałem tego, myślałem, że to bardziej taka ojcowska postawa. Teraz nie mam wątpliwości, że towarzyszył temu erotyczny podtekst.

Przez kolejne lata nic się właściwie nie zmieniało. Zdaniem Piotra proboszcz miał go jednak na widelcu, przyglądał się mu i pielęgnował znajomość. Tak jakby przygotowywał go do tego, co miało nastąpić później.

O krok dalej

Stosunki małego chłopca, a później młodzieńca, z proboszczem, stawały się z czasem coraz serdeczniejsze. Żadna granica jednak nie została przekroczona. Aż do roku 2007. To wtedy w ramach wymiany młodzieżowej między gminami, na podstawie umów partnerskich, Piotr został zaproszony na zagraniczny wyjazd do jednej z miejscowości w Niemczech. Razem z proboszczem, grupą młodzieży z Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Międzybrodziu i kilkoma lokalnymi vipami.

– To był coś wielkiego – wspomina dzisiaj Piotr. – Wyjazd za granicę… Mogłem tylko o tym pomarzyć.

Piotr cieszył się, że spędzi miłe chwile w towarzystwie rówieśników, przeżyje przygodę.

– I w pewnym sensie przeżyłem – wzdycha dzisiaj. – Ale nie do końca taką, jakbym wtedy chciał.

Już po przyjeździe na miejsce okazało się, że Piotr nie został zakwaterowany, tak jak się spodziewał, z grupą rówieśników.

– Ulokowany zostałem w jednym pokoju z proboszczem – mówi. – Było to dla mnie niezrozumiałe, ale nic nie mówiłem. Ktoś w końcu o tym zadecydował. Nikt też z pozostałych osób nie dziwił się temu. Nie protestowałem, tym bardziej, że dowiedziałem się, że proboszcz zapłacił za mnie część kosztów. Sądziłem więc, że tak to musi być.

I było, tyle, że niezbyt ciekawie dla młodego chłopaka.

– To było koszmarnych kilka dni, kiedy czułem się zawładnięty przez proboszcza – tłumaczy Piotr. – Cały czas był przy mnie. W pokoju przytulał mnie, gładził… Byłem tym zażenowany, ale nie protestowałem. Miałem jakieś poczucie podległości. Może podświadomie chciałem w ten sposób wyrazić wdzięczność, że to właśnie mnie wybrał na ten wyjazd.

Dzisiaj Piotr uważa, że proboszcz podczas wyjazdu sprawdzał go, do czego może się wobec niego posunąć.

– Tak to wyglądało – jest przekonany. – Może bał się otwarcie wtedy zadziałać, bo wszyscy spaliśmy w jednym ośrodku. Pewnie czuł, że jego zachowanie wobec mnie zawstydza mnie, nie akceptuję tego. Mógłbym przecież nagle wyskoczyć z pokoju i narobić wrzasku. Sam nie wiem, jakbym się zachował, gdyby mu puściły hamulce.

Po powrocie Piotr obiecał sobie, że drugi raz na taką eskapadę nigdy się nie zgodzi.

– Coś, co miało być przygodą przerodziło się w mały koszmar, bo zrozumiałem, czym byłem dla tego człowieka – tłumaczy.

Przełom

Znajomości z księdzem Janem W. Piotr jednak nie zerwał. Nie wiedziałby nawet jak. Wciąż służył do mszy, ale z każdym dniem coraz mniej chętnie. Sam proboszcz za to zaczął wykazywać wobec niego, jak mówi, coraz większe zainteresowanie.

– Dzwonił, wypytywał co u mnie, zachęcał do odwiedzin na plebani – opowiada Piotr. – Zbierał stare monety, podobnie jak ja. Namawiał mnie więc na wizyty kolekcjonerskie.

Piotr jednak miał już inne zainteresowania. Zaczął naukę w szkole średniej w Bielsku-Białej.

– To było inne środowisko, miasto, czułem, że powoli wyrywam się z wiejskiej mentalności – tłumaczy. – Zmalało też moje zainteresowanie służeniem do mszy. Sądziłem, że proboszcz da mi więc już spokój.

Ale przyszedł rok 2010 i pewnego czerwcowego dnia Piotr odebrał telefon od Jana W.

– Zapraszał mnie na swoje urodziny. Tłumaczył, że nie będziemy sami, że fajnie byłoby się spotkać i powspominać. Zgodziłem się.

Na plebanię Piotr przyszedł około godziny 17. W pokoju proboszcza był już kolega Piotra, kilka lat młodszy. Na stole stał alkohol, ciastka, coś na przekąskę.

– Na początku było normalnie – wspomina dzisiaj Piotr. – Takie towarzyskie spotkanie. Ale w którymś momencie ksiądz sięgnął po śliwowicę i rozlał do kieliszków. Mój młodszy kolega chyba się przeraził, bo nagle wstał, powiedział tylko, że zaraz ma autobus i po prostu uciekł.

Piotr wychylił pierwszy kieliszek. Później drugi.

– Byłem podchmielony, moja czujność osłabła – tłumaczy.

Po śliwowicy kolej przyszła na wódkę.

– Wtedy byłem już po prostu pijany – dodaje. – To wówczas proboszcz wstał od stołu, podszedł do mnie i popychając skierował na łóżko. Padłem na plecy i tak leżałem. On zaczął się rozbierać. Ściągnął mi też spodnie i zaczął mnie dotykać po genitaliach. Byłem jak sparaliżowany. Niezdolny do niczego.

Piotr nie wie, co było dla niego impulsem. Może nie pamięta. W każdym razie, jak twierdzi, w którymś momencie zerwał się z łóżka i tłumacząc, że musi pędzić na autobus, wybiegł z pokoju Jana W.

Koniec

Zdarzenie z 2010 roku przesądziło o tym, że Piotr definitywnie zerwał znajomość z byłym proboszczem Janem W. O całym zdarzeniu opowiedział jedynie matce, która poradziła mu, aby milczał, bo z księdzem jeszcze nikt nie wygrał. Piotr posłuchał. Milczał do lutego tego roku, kiedy wzburzony i poruszony filmem o pedofilii wśród polskich księży postanowił zgłosić swój przypadek w bielskiej kurii.

– Opowiedziałem o wszystkim księdzu, który był wyznaczony do tego typu spraw i czekałem na efekt, bo obiecano mi, że kuria zgłosi ten fakt do prokuratury – tłumaczy. – Ale kiedy po kilku miesiącach nie miałem żadnej zwrotnej informacji, uznałem, że pora zacząć samemu działać i w maju tego roku złożyłem zawiadomienie w prokuraturze w Żywcu.

Podjęliśmy, oczywiście, próbę kontaktu również w tej sprawie z byłym proboszczem z Międzybrodzia Bialskiego. Niestety bezskutecznie. Ponieważ procedury obowiązujące w prokuraturze przewidują, że osoba, wobec której czynione są zarzuty, przesłuchiwania jest na końcu, po zebraniu całego materiału będącego przedmiotem śledztwa, można się spodziewać, że sporo wody upłynie nim były proboszcz przedstawi swoją wersję wydarzeń.