Żyjąc u boku pastora

W niektórych miejscach w Polsce wywołują zdziwienie, kiedy idą z mężem za rękę. Nieraz spotkały się ze zdumieniem, gdy wpisywały w urzędowy formularz – „zawód męża – duchowny”. Pastorowe, bo o nich mowa, starają się być oparciem dla swoich mężów. I choć bywa ciężko, to – jak przyznają nasze rozmówczynie – nigdy swojej decyzji o ślubie z pastorem nie pożałowały…

Mariola Kulawiec, mieszkanka Kończyc Małych, jest żoną pastora Kościoła Zielonoświątkowego z Zebrzydowic. – Od dziecka byłam osobą kochającą Boga. Kiedy miałam 15 lat, podczas rekolekcji doznałam osobistego spotkania z Jezusem. Zaczęłam czytać Pismo Święte, modlić się, także o męża. I tak Bóg wysłuchał mnie. Postawił na mojej drodze mojego męża, Wiesława – opowiada Mariola Kulawiec.

Są małżeństwem od 34 lat. Mają trójkę dzieci i czworo wnucząt. – Mój mąż, kiedy go poznałam, nie był duchownym. Zawsze jednak miał pragnienie, aby służyć Bogu i ludziom. Przez wiele lat uczęszczaliśmy do Kościoła Zielonoświątkowego „Elim” w Cieszynie. Mąż angażował się w życie zboru – był starszym, liderem grup domowych, później liderem punktu misyjnego w Zebrzydowicach, który został przekształcony w zbór, a mąż został powołany w nim na pastora. To było pragnieniem jego serca otworzyć miejsce, w którym ludzie odnajdą osobisty kontakt z Bogiem. I jestem z tego dumna – przyznaje Mariola Kulawiec. Parafia w Zebrzydowicach nie jest duża – należy do niej około 40 wiernych.

– Oczywiście, bycie żoną pastora jest wyzwaniem. Mąż nie tylko zajmuje się niedzielnym i wtorkowym nabożeństwem, ale także prowadzi różnego rodzaju spotkania biblijne, organizuje koncerty ewangeliazcyjne, modli się za swoich wiernych, odwiedza chorych w szpitalu, angażuje się też w działalność społeczno-kulturalną naszej gminy. Takich wyzwań jest wiele. Staram się mu wiernie pomagać. Nieraz nie jest to jednak łatwe. Musiałam się pogodzić z tym, że mój mąż nie zawsze jest tylko dla mnie. Zdarzało się, że moje osobiste marzenia czy plany schodziły na dalszy plan z powodu potrzeb wspólnoty – wyznaje Mariola Kulawiec. Mimo to nigdy nie żałowała, że mąż podjął się trudu bycia duchownym. – Jestem szczęśliwa – mogę powiedzieć, że mam dobre życie i cudownego męża. A moje potrzeby, pragnienia i marzenia są spełniane, choć nieraz muszą być odłożone w czasie – uśmiecha się pastorowa z Kończyc Małych.

Ilona Matuszek, żona pastora ewangelickiego z Ustronia, w swoim mężu Michale zakochała się jako nastolatka. – Poznałam go na próbach chóru działającego przy cieszyńskiej parafii ewangelickiej. Zapisałam się tam, bo od zawsze uwielbiałam śpiewać. Jego do muzyki przekonała mama. Alty zerkały na tenory… i tak się to zaczęło – przyznaje Ilona Matuszek. O tym, że jej przyszły mąż zostanie duchownym, dowiedziała się dopiero po kilku randkach. – Wysłał mi sms-a, że zdał na studia do Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej. Moja pierwsza reakcja nie była najlepsza. Pomyślałam: „Szkoda. Taki fajny facet” – śmieje się Ilona Matuszek i dodaje: – Moja kuzynka wyszła za pastora. Wiedziałam więc, z czym to się wiąże. Na początku było mi trudno pogodzić się z jego decyzją.

Serce nie sługa. Po siedmiu latach znajomości pobrali się. – Jeszcze jako dziewczyna, później narzeczona, przygotowywałam się do nowej roli – pastorowej. Kiedy mąż był na studiach, miał praktyki, w których czasami uczestniczyliśmy we dwoje. Miałam wówczas okazję przekonać się, jak wygląda od środka życie parafii, jakie obowiązki mają pastorowe. Był w różnych miejscach Polski, także w małych diasporach – opowiada Ilona Matuszek. Wspólne przygotowania zbliżyły ich tylko do siebie. Dziś śmieją się, że parafianie mają ich w pakiecie – ona pracownik socjalny, pomaga w sferze materialnej, on – troszczy się o stronę duchową. – Mój mąż w pracy spotyka się z różnymi problemami. Kiedy wraca do domu, często mi o nich opowiada – z czym sobie poradził, co go spotkało, czy jest zawiedziony. Razem możemy wspólnie przemyśleć niektóre sprawy, przegadać, a czasem mogę go po prostu pocieszyć. Dzięki temu jest mu na pewno łatwiej. Ma rodzinę, która go wspiera – przyznaje Ilona Matuszek.

Pastorzy nie zawsze wiedzą, w której parafii będą w danej chwili potrzebni. Matuszkowie mieszkali już w Ustroniu, Katowicach i Bielsku-Białej.- Póki co udało mi się zmiany miejsca zamieszkania pogodzić z pracą zawodową. Oczywiście nie było to łatwe. Przez jakiś czas do Dębowca, gdzie pracuję, dojeżdżałam ok. 70 km. Uważam jednak, że nic w życiu nie jest przypadkowe. Co Bóg nam daje – my to przyjmujemy i nie dyskutujemy z Nim – mówi Ilona Matuszek.

Pracy jest sporo, zwłaszcza w święta Bożego Narodzenia. Kiedy w wielu domach zaczyna pachnieć świątecznymi ciasteczkami, duchowni odwiedzają osoby starsze, chore, organizują spotkania, przygotowują się do nabożeństw świątecznych i tygodniowych. – Świąteczny czas jest zawsze bardziej intensywny. Mimo to lubię go. Organizujemy zajęcia adwentowe dla dzieci, ewangelizację adwentową, spotkania z paniami z Polany i Dobki, przygotowujemy wieńce adwentowe i ozdoby na kiermasz. Zawsze podczas spotkań na stołach jest bogato – są ciasta, ciasteczka i tradycyjna herbata z zielin, czyli suszonej mięty z owocami – zdradza Ilona Matuszek i dodaje, że zawsze pragnęła, aby dom, który stworzy, był otwarty dla wszystkich, pełen przyjaciół i radości. – Spotykamy się z mnóstwem życzliwości i serdeczności, chyba się więc udało spełnić moje marzenia – uśmiecha się.