Rzucił pracę w szkole… bo ogarnęła go szewska pasja

Z wykształcenia polonista, przez pięć lat uczył w szkole. Odszedł z zawodu i zajął się fachem nietypowym… Być może Mateusz Wróbel z Czechowic-Dziedzic jest najmłodszym szewcem w Polsce.

W budynku dawnego dworca kolejowego stacji Czechowice-Dziedzice Południe, dawniej zniszczonego, na nowo zaczęło się coś dziać. Rok temu pojawił się szyld z napisem “Pan Szewc”, przez okna można zobaczyć jeszcze przedwojenną maszynę do szycia, narzędzia, o których przeciętny człowiek nie ma zielonego pojęcia oraz buty… W środku zaś siedzi młody człowiek. To Mateusz, który rzucił nauczanie w szkole i został… szewcem.

Rzucił szkołę, aby zostać szewcem

– Z wykształcenia jestem polonistą, a z zamiłowania pisarzem i muzykiem. Pięć lat uczyłem w szkole w Czechowicach-Dziedzicach oraz Pszczynie. Życie jednak często samo weryfikuje nasze decyzje. Tak też się stało w moim przypadku po strajku nauczycieli. Postanowiłem odejść z zawodu, by móc spełniać swoje pasje. Zresztą nie byłem odosobniony w tej decyzji. Wielu moich przyjaciół porzuciło tonący okręt oświaty na rzecz własnych działalności gospodarczych i… dobrze na tym wyszli – stwierdza Mateusz Wróbel.

Dla przyszłego Pana Szewca nie była to łatwa decyzja. Z tyłu głowy ciążyły powszechne opinie dotyczące „ciepłej, spokojnej posady w placówce publicznej”. Rodzina, mimo pełnego wsparcia radykalnej decyzji Mateusza, oczywiście miała również sporo wątpliwości, jednak koniec końców klamka zapadła, umowa o najem lokalu została podpisana a żona wymyśliła nazwę „Pan Szewc”.
– Jako nauczyciele „na dobrowolnym wygnaniu” bardzo dobrze sobie radzimy – dodaje pan Mateusz decyzję swoją i własnych przyjaciół po fachu.

Pierwszy w rodzinie

Zawodu szewca nauczył się na ostatnim roku studiów. Chciał dorobić kilka groszy i zatrudnił się w zakładzie szewskim, który już dziś nie istnieje. Tam w ciągu dziewięciu miesięcy zgłębiał tajniki zawodu.
– W mojej rodzinie nie było tradycji związanych z rzemiosłem. Sam jestem zaskoczony, że w moim przypadku to tak zadziałało. Nigdy nie przejawiałem specjalnych zdolności manualnych, nigdy też nie pałałem miłością do zainteresowań technicznych. Bliższe mi były filozofia i literatura młodopolska – wspomina szewc z Dworcowej z uśmiechem na ustach.

Gdy otwierał zakład, a było to przed 12 miesiącami, w Czechowicach-Dziedzicach można było odnaleźć pięciu szewców. Dzisiaj pozostał tylko on i starszy pan na drugim końcu miasta.
– Jest taki stereotyp, że szewc to starszy człowiek, który drżącymi rękami dłubie coś w butach. Jest także takie przekonanie, że to zawód, który praktycznie wyginął. Bo kto teraz zanosi buty do szewca, skoro można kupić nowe za kilka złotych? Tymczasem okazuje się, że paradoksalnie część społeczeństwa, i to nawet znaczna, inwestuje w buty dobrej jakości, a te zawsze są warte naprawy. Zresztą nawet tani but wart jest uwagi, jeśli tylko jest wygodny, dopasowany do stopy właściciela, a to przecież jest bezcenne!

Specjalista od wszystkiego

Być może jest najmłodszym szewcem w Polsce. Sam przyznaje, że nie zna rówieśników, którzy potrafiliby naprawić obuwie, nadać drugie życie skórzanej torbie sprzed kilku dekad, czy zreperować końską uprząż. A ludzie przynoszą mu wszystko, co znajdą w domu.
– Naprawię wszystko. Klienci często mnie zaskakują. Stawiają wyzwania, których ja z kolei chętnie się podejmuję. Potrafią przynieść odnalezione na strychu pamiątki po dziadkach. Przedmioty, które trudno znaleźć dziś na sklepowych półkach. Odnawiałem już końskie uprzęże siodła, buty jeździeckie, łyżwy, spodnie motocyklowe, torby, kurtki. Ogranicza mnie jedynie wyobraźnia. Szczególnym uczuciem otaczam przedmioty zabytkowe. Dla większości ludzi są to bezużyteczne bibeloty, jednak z doświadczenia wiem, że wystarczy poświęcić im trochę czasu, włożyć w pracę sporą dozę uczucia, a uzyskany efekt potrafi zaskoczyć… nawet mnie! – wyznaje Pan Szewc.

Klienci to cenią

Ostatnio reperował skórzaną saszetkę.
– Panu bardzo na niej zależało. Mógł ją wyrzucić, ale jednak miała dla niego sentymentalną wartość. Tłumaczył, że jest do niej przyzwyczajony jak chłop pańszczyźniany do ziemi. Takich zleceń mam całkiem sporo. Coraz więcej osób jest świadomych tego, co posiada. Ludzie już tak nie wyrzucają rzeczy, jak kiedyś. Zakiełkowała w nich świadomość tego, że warto dbać o przedmioty – zauważa pan Mateusz.

“Wyjątkowe miejsce w niepozornej lokalizacji, w którym dzieją się prawdziwe cuda – buty dostają nowych barw, fleki damskich obcasów znów mogą pięknie stukać o chodnik, ukochany zegarek zyskuje unikatowy pasek, torebka po renowacji nosi skarby właścicielki… A to tylko niektóre z cudów Pana Szewca, który jest profesjonalistą w każdym
calu. Aż serce rośnie, że usługi szewskie na tak wysokim poziomie zyskują coraz więcej klientów, bo to tylko świadczy o naszej świadomości i trosce o Ziemię, bo zamiast wyrzucać naprawiamy” – brzmi jedna z wielu pozytywnych opinii, którą można odnaleźć w internecie.

Pan Mateusz otrzymuje zlecenia nie tylko z regionu, ale z całej Polski. Ma klientów, którzy wysyłają mu do naprawy markowe i drogie obuwie. Im się to po prostu opłaca.
– Współpracuję z grupami rekonstrukcyjnymi, gdzie potrzebne jest na przykład obuwie w stylu lat 30. XX wieku. Wspieram grupy taneczne. Wykonuję także całkiem sporo obroży dla psów i kotów – dodaje.

Co przyniesie jutro?

Działa już od roku, a każdy kolejny miesiąc przynosi nowych klientów. Zależało mu na stworzeniu klimatycznego miejsca z duszą i chyba udało mu się to osiągnąć. Zainwestował trochę środków finansowych w odnowienie budynku stacji kolejowej i ma nadzieję, że wszystko pójdzie w dobrym kierunku. Nie boi się zamknięcia i zaznacza, że udało mu się już przetrwać wiosnę. Zauważa, że ludzie mają obawy, ale wielu z nich wysyła do niego zlecenia kurierem. On sam chętnie podjedzie po buty do naprawy do domu. Ma więc pełne ręce roboty.
– W ciągu dnia jestem szewcem, a wieczorami przyjmuję zespoły muzyczne, które chcą sobie po prostu pograć. Miejsce to wyciszyłem tak, że nikomu nic nie przeszkadza. Młodzi nie mają, gdzie grać, więc robią to u mnie w kulturalnych warunkach w „Czecho-Sound” po sąsiedzku z zakładem szewskim. Nie po piwnicach i garażach – uśmiecha się pan Mateusz.