Bielszczanin pozwał ZUS na 1,5 miliona złotych

Sebastian Pabiś z Bielska-Białej domaga się od ZUS-u – bagatela – półtora miliona złotych zadośćuczynienia. Przed sądem stara się udowodnić, że to decyzje lekarzy orzeczników zrujnowały mu zdrowie i szanse na jakiekolwiek zatrudnienie. Z kolei ZUS dowodzi, że mieszkaniec… sam sobie jest winny.

Wracamy do sprawy istnej wojny prawnej, jaką Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych wytoczył 45-letni Sebastian Pabiś. 2,5 roku temu ze szczegółami opisaliśmy jego zmagania z ZUS-em, a szczególnie z lekarzami orzecznikami, których ciągał po prokuraturach.

Bielszczanin mieszka na osiedlu Karpackim. Jak mówi, na utrzymanie siebie i nastoletniego syna ma niespełna tysiąc złotych miesięcznie. – Nie mogę mu zapewnić choćby wystarczającego startu w dorosłe życie, opłacić studiów. Żyjemy bardzo skromnie, a ja nie mogę podjąć żadnej pracy, co jest konsekwencją decyzji ZUS-u i lekarzy orzeczników – opowiada.

„Cudowne ozdrowienie”

Dotychczasowe życie kierowcy legło w gruzach siedem lat temu, gdy podczas wysiadania z ciężarówki uległ wypadkowi i wycięto mu część łąkotki. Po roku uległ kolejnemu wypadkowi, gdy nie wytrzymało osłabione kolano. – To skomplikowany uraz, z uszkodzeniem nerwu strzałkowego – mówi. – Dzisiaj jestem bez pracy, z zaprzepaszczoną szansą na powrót do zdrowia. Nie dość, że bez pieniędzy, to jeszcze z długami. Muszę brać silne leki przeciwbólowe, które w praktyce ograniczają mi możliwość podejmowania większości normalnych zajęć.

Mieszkaniec w konflikt z ZUS-em popadł, gdy cofnięto mu świadczenia i uznano za zdolnego do pracy. – Cudownie mnie ozdrowiono tuż przed operacją. Odebrano świadczenia na rehabilitację. Zostawiono bez szans na pracę i z nogą, która boli i jest w strzępach – rozkłada ręce.

Sebastian Pabiś w warszawskim Sądzie Okręgowym złożył pozew przeciwko ZUS-owi. Domaga się zasądzenia 1,5 miliona złotych tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. – Nie jest to kwota wzięta z sufitu. To pieniądze, które – co staram się udowodnić przed sądem – straciłem na skutek decyzji Zakładu – wskazuje. W pozwie powołuje się na wyrok bielskiego sądu, który częściowo przywrócił mu świadczenia. „Sąd (…) stwierdził, że leczenie ubezpieczonego zostało przerwane w nieodpowiednim momencie; w przypadku niestosowania odpowiedniej rehabilitacji niweczy sukces operacji, dochodzi do zaniku mięśni, szczególnie w zakresie prostownika stawu kolanowego. Mięsień czworogłowy uda jest najsilniejszym prostownikiem i stabilizatorem kolana; stan ten uniemożliwia prawidłowe funkcjonowanie stawu i jego stabilność” – czytamy w pozwie.

Bielszczanin, pozywając ZUS, stwierdza ponadto, że odmowa świadczenia ZUS i nieprawidłowe działania orzecznicze spowodowały pogorszenie jego zdrowia. I widzi tu jasny związek przyczynowo-skutkowy. „W wyniku niezapewnienia ciągłości świadczenia rehabilitacyjnego powód został zmuszony do rezygnacji z procesu mającego za zadanie szybkie przywrócenie jego stanu zdrowia umożliwiające podjęcie zatrudnienia” – stwierdza w pozwie, wykazując przy tym szereg fatalnych zmian chorobowych.

Pozywając ZUS, argumentuje też, dlaczego właśnie ta instytucja powinna ponieść odpowiedzialność za decyzje orzeczników: „Te wszystkie wtórne następstwa mogły nie mieć miejsca, gdyby w tzw. stosownym czasie po dokonanych działaniach operacyjnych powód uzyskał niczym nie ograniczoną możliwość w pozyskiwaniu świadczenia rehabilitacyjnego i na tym polega odpowiedzialność za nieumyślne wyrządzeniu mu szkody bezduszną i nieprzemyślaną decyzją pozwanego (ZUS-u – przyp. red.). Należy z mocą podkreślić, że decyzja ta była decyzją suwerenną pozwanego, bo lekarze orzecznicy i komisje lekarskie orzecznicze działały na rachunek i w imieniu pozwanego, a on ze swej strony powinien prowadzić wnikliwą kontrolę jakości wydawanych wniosków orzeczniczych, a tego właśnie w sprawie powoda zaniechał!”.

1,5 miliona odszkodowania?

Sebastian Pabiś tłumaczy, że kwota 1,5 miliona złotych, jakiej domaga się od ZUS-u, nie jest wzięta z sufitu. Po pierwsze, nie pracuje. – To także jednorazowe odszkodowanie, które ma także zadośćuczynić mi wszystkie szkody, w tym między innymi długotrwałość choroby, cierpień, leczenia, rehabilitacji, bolesność zabiegów, dokonywane operacje, leczenie sanatoryjne, okres dochodzenia do względnej sprawności, przywrócenie prawidłowych funkcji organizmu. A także zrujnowaną przyszłość, fatalną sytuację życiową i bezradność, spowodowaną stanem psychicznym i pozbawieniem mnie możliwości aktywności zawodowej oraz sportowej i rekreacyjnej. Za to, co mnie spotkało, powinienem otrzymać o wiele wyższe zadośćuczynienie, ale przed sądem należy miarkować takie żądania – wskazuje.

W piśmie procesowym ZUS zażądał oddalenie powództwa w całości i obciążenie bielszczanina kosztami procesowymi. „Oparcie powództwa na koncepcji jakoby odmowa przez pozwanego (ZUS – przyp. red.) prawa do dalszego świadczenia rehabilitacyjnego uniemożliwiła kontynuowanie rehabilitacji jest całkowicie bezzasadne” – stwierdzono już na wstępie. ZUS przekonuje sąd, że nie ma tu żadnego związku przyczynowo-skutkowego, a ustalanie szkody i jej rozmiaru jest przedwczesne. Co więcej, Zakład wniósł o powołanie biegłych, podając konkretne nazwiska. Wytłumaczył to miejscem zamieszkania Sebastiana Pabisia. On sam z tak przedstawioną listę biegłych się nie zgodził i sąd wskazał innego, spoza naszego regionu.

Już w przedsądowym wezwaniu do zapłaty bielszczanin pisał do dyrektora bielskiego ZUS-u o „wydawaniu sprzecznych z rzeczywistością zaświadczeń lekarskich”. Tymczasem przed warszawskim sądem ZUS dowodzi, że nie wykazano, by jego działanie było niezgodne z prawem i by spowodowało szkodę. Twierdzi, że bielszczanin nie dowiódł niezgodnego z prawem działania orzeczników. „Przebieg procesu orzeczniczego był zgodny z trybem i zasadami określonymi w rozporządzeniu (…) w sprawie orzekania o niezdolności do pracy” – zapewnia pozwany. Co ciekawe, ZUS przed sądem stwierdza, że choć biegły, który przyznał świadczenie rehabilitacyjne Sebastianowi Pabisiowi, inaczej, niż ZUS-owski orzecznik, ocenił stan jego zdrowia, nie jest to podstawą do podważania pracy orzecznika. „Fakt odmiennej oceny stanu zdrowia przez specjalistów z różnych dziedzin nie przesądza o bezprawnym ich działaniu” – uważają w ZUS-ie. Argumentują tam ponadto, że odebranie świadczenia rehabilitacyjnego nie jest tożsame… z brakiem możliwości rehabilitacji. Dodają, że mieszkaniec o prawo do bezpłatnych świadczeń powinien się zwrócić do prezydenta Bielska-Białej lub do ośrodka pomocy społecznej. Ostatecznie, o zaniechanie rehabilitacji ZUS „oskarża” mieszkańca, który go pozwał. Stwierdza ponadto, że dyskopatia kręgosłupa, której się nabawił Sebastian Pabiś, nie ma żadnego związku ze zrujnowanymi kolanami i brakiem rehabilitacji, ale pracą kierowcy.

Zmarnowane życie

Sam bielszczanin stwierdza, że ZUS i w swoich postępowaniach, i w każdym sądzie twierdzi co innego. – Na przykład po wniesieniu o podniesienie uszczerbku na zdrowiu w 2018 roku ZUS nie podwyższył uszczerbku na zdrowiu odnośnie schorzeń kręgosłupa, a ten sam ZUS w sądzie w Warszawie twierdzi, jakoby była to choroba zawodowa, a w tym wypadku powinien podnieść uszczerbek na zdrowiu – zwraca uwagę. – A to przecież chodzi o mnie, o jedną osobę i ten sam zdrowia – dodaje.

Już 2,5 roku temu regionalny rzecznik ZUS-u Beata Kopczyńska mówiła naszej redakcji, że „przebieg procesu orzeczniczego odbywał się zgodnie z obowiązującymi przepisami”. Wyjaśniła też, dlaczego orzecznicy ZUS-u twierdzili, że Sebastian Pabiś jest zdolny do pracy i odmawiali mu wszelkich świadczeń nawet przed operacją i gdy miał zaświadczenia od lekarzy o swoim urazie. – Lekarz orzecznik nie ocenia sposobu i jakości prowadzonego leczenia, a jedynie następstwa stwierdzonych schorzeń. Od orzeczenia lekarza orzecznika ubezpieczonemu przysługuje odwołanie w ustawowym terminie. Z czego ubezpieczony skorzystał. W tej sprawie zapadł prawomocny wyrok i Oddział ZUS w Bielsku-Białej wypłacił świadczenie wraz z odsetkami po ustaniu tytułu ubezpieczenia – tłumaczyła rzecznik.

Bielszczanin linę obrony przyjętą przez ZUS uważa za absurdalną. – To odwracanie kota ogonem. To pokaz tego, jak wielka urzędniczo-lekarska machina podchodzi do swoich obowiązków, jak bierze odpowiedzialność za swoje czyny i jak traktuje ludzi. Liczę, że sąd w Warszawie rzetelnie podejdzie do procesu i otrzymam zadośćuczynienie za zmarnowane życie. Wyrok na moją korzyść byłby wręcz bezprecedensowy, dałby nadzieję innym osobom, które czują się pogrążone przez ZUS i zmobilizowałby tę instytucję do bardziej rzetelnej pracy – puentuje Sebastian Pabiś.

O sprawie pisaliśmy już TUTAJ.