Dlaczego tak długo wszyscy milczeli? Bóg nie opuścił Międzybrodzia

Odważne wyznanie o praktykach pedofilskich, jakich doznał w dzieciństwie ze strony księdza bohater naszej publikacji „Piekło u proboszcza” otworzyło wreszcie usta kościelnym hierarchom. Kuria potępia niecne czyny i współczuje pokrzywdzonemu. Czy jednak i ona nie ponosi winy przez swego rodzaju zmowę milczenia? A co ze społecznością Międzybrodzia Bialskiego, która od początku wiedziała, a przynajmniej podejrzewała, że we wsi źle się dzieje.

Przed tygodniem, przypomnijmy, Janusz Szymik z Międzybrodzia Bialskiego opowiedział nam o tym, jak przed laty, kiedy miał dwanaście lat i był ministrantem, były proboszcz parafii w Międzybrodziu Bialskim, Jan W. uwiódł go, zwabił na plebanię i tam molestował seksualnie. Pierwszy raz „…po mszy wieczornej w wielkim poście (w 1984 roku, przyp. red), po próbie przedstawienia na Wielkanoc” – jak zeznał Szymik w grudniu 2014 roku w ramach kościelnego procesu karnego prowadzonego przez Kongregację Nauki Wiary wobec byłego proboszcza. Swoje chucie były proboszcz zaspokajał później przez kolejne pięć lat rujnując psychikę dziecka, a później młodzieńca. Duchowny wykorzystał do cna fakt pobożności rodziny ministranta, dosłownej czołobitności wobec sutanny części parafian i bez większej żenady paradował z grzechem na sumieniu wśród wiernych mu i poddańczych wręcz mieszkańców Międzybrodzia.

O poczuciu bezkarności księdza Jana W. niech świadczy fakt, że jego spotkania z ministrantem odbywały się regularnie dwa razy w tygodniu.

– Często do późnych godzin nocnych, najczęściej na plebani – zwierzał się nam Janusz Szymik. – Kiedy wracałem do domu, a było to nierzadko o drugiej, trzeciej w nocy, mówiłem rodzicom, że grałem z proboszczem w szachy…

A kiedy była okazja proboszcz dopadał swojego ministranta i poza nią. „Była wycieczka do Warszawy i też wylądowaliśmy w łóżku tamtejszego księdza proboszcza, który wtedy był nieobecny. Miało to również miejsce na polanie w Międzybrodziu Bialskim” – to dalszy ciąg zeznań Szymika przed Kongregacją.

Szymik był w tym wszystkim sam. Przerażony, skazany na bicie się z własnymi myślami. Otumaniony i spowity siecią strachu z jednej strony, i czułych słówek z ust uwielbianego we wsi proboszcza dał się wieść losowi do momentu, w którym jego psychika dłużej już tej makabry nie mogła znieść.

Spóźniona skrucha

– Wyrażam głęboki ból i przeżywam cierpienie z powodu wielkiej krzywdy, jaka została wyrządzona osobie pokrzywdzonej przez duchownego. Jest to osobisty dramat pokrzywdzonego oraz jego bliskich. Ból, cierpienie, żal, złość, współczucie – mówi dzisiaj, już po wspomnianej publikacji, biskup diecezji bielsko-żywieckiej, Roman Pindel.

To prawda, że to właśnie ten biskup sprawił, że były proboszcz zniknął nagle, z godziny na godzinę ze swojej parafii. Poprzedni hierarcha, mimo wiedzy o niecnych czynach księdza Jana W. nic ze sprawą nie zrobił – zamiótł ją pod przysłowiowy dywan…

Tymczasem po wysłuchaniu oskarżeń Janusza Szymika, Kongregacja Nauki Wiary przeprowadziła kościelny proces karny oskarżonego księdza Jana W. I wobec uznania jego winy skazała go w 2015 roku na odosobnienie. Tyle, że były proboszcz za wiele sobie z tego nie robił. Trafił ostatecznie do zakonu Franciszkanów w Wieluniu i tam do tej pory przebywa. Jednak nie w odosobnieniu, bo nawet kuria przyznaje, że mimo zakazu pojawiał się w swojej dawnej parafii. Dalej przez niektórych parafian otoczony glorią chwały… W samym Wieluniu Jan W. też nie siedział samotnie w zakonnej celi – w internecie znaleźć można przykłady oficjalnych uroczystości, na które bywał zapraszany w charakterze lokalnego VIP-a. Taka to kara spotkała uznanego za winnego i osądzonego prawem kościelnym księdza.

Milczenie dla dobra Kościoła

Nawet jednak ci spośród mieszkańców Międzybrodzia Bialskiego, którzy nie chcieli już mieć nic wspólnego z byłym proboszczem, otwarcie i publicznie nigdy tego nie powiedzieli. Owszem, pisali, oburzeni, listy do biskupa Romana Pindla. W jednym z nich, z września 2018 roku, czytamy m.in.: „Boli nas, że ani ofiary pedofilii ks. W., ani parafia przeorana takim doświadczeniem nie otrzymali żadnego zadośćuczynienia – nawet tego małego – szczególnej troski ze strony władz Kościoła. Dla dobra Kościoła musimy milczeć, udawać, że nic się nie działo – my jesteśmy dziećmi tej parafii, jesteśmy świadkami, znamy osoby wykorzystywane, molestowane. My jako dzieci mówiliśmy sobie, że jak dorośniemy, zrobimy porządek, i co? Mamy 50 lat i dalej jesteśmy bezsilni! Zło zwyciężyło i śmieje się nam w oczy…(…) Trudno unieść doświadczenie życiowe, które choć w minimalnym stopniu zilustruje wspomnienie: plebania, w pokoju gościnnym ks. W. z grupą młodzieży czyta Pismo Św., fragment o soli tej ziemi. W pokoju obok – sypialni ks. W. 13-letni kolega w zielonym sweterku siedzi na tapczanie, nad rozłożonymi szachami. Tym razem nie przyszedł na Oazę, czeka na księdza – będą grać w szachy?(…) Jak było naprawdę wiemy my i nasz kolega. A tak było przez wszystkie lata posługi ks. Jana, zmieniały się tylko rekwizyty i chłopcy.”