Maszerują, bo razem raźniej

O przygotowywanym, drugim już Marszu Równości w Bielsku-Białej z jednym z jego organizatorów – Jankiem Harrym Gębalą, rozmawia Kuba Jarosz

– Po co wam te marsze? Lubicie prowokować ludzi?
– Prowokować do czego? W zeszłym roku nasz marsz przebiegł w spokoju, bez tak zwanych incydentów, chociaż był głośny i widoczny w samym centrum miasta. Nikt nie poczuł się do niczego sprowokowanym.

– To prawda, niemniej wasze marsze budzą w społeczeństwie kontrowersje.
– Budzą w tych, którzy nie chcą zrozumieć, że świat i ludzie w nim są różni, i wszyscy mają prawo na równych zasadach funkcjonować.

– A wy, osoby spod znaku LGBT, nie macie takich praw? Przecież nikt wam nie zabrania kochać się, być razem.
– Miłości nam faktycznie nikt oficjalnie nie zabrania, ale jest sporo innych kwestii prawnych, które między naszą społecznością, a tzw. normalnymi ludźmi nie stawiają jednak znaku równości. Nie ma chociażby równości w związkach małżeńskich, w adopcji dzieci.

– I dlatego musicie maszerować?
– Chcemy i musimy, aby pokazać, że istniejemy. Że nie tworzymy żadnej ideologii, tak jak mówią o tym oficjalnie obecnie rządzący, a jesteśmy po prostu takimi samymi ludźmi, tyle, że o różnych orientacjach seksualnych i tożsamościach płciowych. Że jesteśmy częścią tego społeczeństwa. Że jest nas coraz więcej. Zawsze byliśmy, ale teraz mamy większą odwagę, by o tym publicznie mówić, pokazywać się. Między innymi poprzez nasze marsze równości. Poza tym jest nam zwyczajnie raźniej widząc, że jest nas mimo wszystko dużo, że coraz więcej osób heteroseksualnych nas popiera, idzie z nami ulicami miast. To dodaje nam też odwagi.

– No tak, w kupie zawsze raźniej… A już tak indywidualnie, to chyba nie zawsze można publicznie okazywać swoje uczucia względem partnera tej samej płci spacerując ulicami miasta. Mylę się? Jak z tym jest w Bielsku-Białej?
– To tak naprawdę zależy od wielkości miasta. Im większe, tym mniejsze ryzyko narażenia się na incydenty. W Bielsku-Białej nie ma z tym jakichś większych problemów, ale mam na myśli centrum miasta. Co najwyżej ktoś dziwnie popatrzy, rzuci jakąś złośliwą uwagę. Do tego jesteśmy przyzwyczajeni. Gorzej już na peryferiach, gdzie – szczerze mówiąc – gdybym miał iść z partnerem trzymając się za ręce, raczej bym sobie odpuścił. I tutaj, widzisz, są te różnice. Chłopak przytulający dziewczynę na chodniku nikogo nie oburza. Ale chłopak chłopaka… Tego się nie widuje. Dlatego, że wciąż jest ten strach.

– Powiedziałeś wcześniej, że jest was coraz więcej. A nie jest tak dlatego między innymi, że w jakimś sensie, zwłaszcza wśród młodzieży zapanowała moda na przykład na bycie biseksualnym?
– To nie jest moda. Młodzi ludzie po prostu mają dzisiaj więcej odwagi, by się nie kryć z własną seksualnością. Między innymi dlatego, że dużo się o tym mówi, pisze, znani ludzie przyznają się do swoich orientacji. Moda jest ulotna, a nasza orientacja i tożsamość płciowa, to z czym się rodzimy, towarzyszy nam przez całe życie.

– Ok. Wróćmy do samego marszu. Na jaką frekwencję liczycie?
– To wróżenie z fusów. W ubiegłym roku część moich kolegów i koleżanek mówiło, że jak przyjdzie dwieście, trzysta osób, to będzie dużo. Ja stawiałem na pół tysiąca, a ostatecznie maszerowało blisko dwa tysiące. Mam nadzieję, że teraz będzie przynajmniej podobnie.

– I że będzie równie spokojnie. Czego wam życzę.